Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου, 8:15’μμ, στο ΤΥΠΕΤ

Το Cine Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2024 ώρα 8:15΄μμ, στο ΤΥΠΕΤ με την ταινία «Rien à perdre». Πρώτη ταινία της Γαλλίδας ντοκιμαντερίστριας Delphine Deloget, που έκανε την πρεμιέρα της στο πρόγραμμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών. Ένα δυνατό κατηγορητήριο των γαλλικών υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας και ανάδοχης φροντίδας που αποφεύγει κάθε μιζέρια και μελοδραματισμό χάρη σε ένα ισορροπημένο σενάριο, μια φωτεινή ερμηνεία από την ανερχόμενη ηθοποιό Virginie Efira στο ρόλο μιας μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια της. H παρεμβολή εδώ και εκεί κάποιων στοιχείων χιούμορ φωτίζει το σχεδόν καφκικό σύμπαν μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία, ενώ το απολύτως φανταστικό τέλος προσδίδει στο φιλμ περισσότερο ποιητικό παρά δραματικό χαρακτήρα. Διαδραματίζεται στη Μπρεστ, στο άκρο της Βορειοδυτικής Γαλλίας και έχει ως επίκεντρο τη Συλβί, μια ανύπαντρη μητέρα που μεγαλώνει μόνη τους δυο γιους της, τον ζωηρό σχεδόν 10χρονο Σοφιάν και τον Ζαν Ζακ, έναν ήρεμο συνεργάσιμο έφηβο. Οι τρεις τους αποτελούν μια δεμένη οικογένεια. Εκείνη τους υπεραγαπά και τους φροντίζει, αναγκάζεται όμως καθώς εργάζεται σε μπαρ, να τους αφήνει κάποιες ώρες μόνους τη νύχτα με τον μεγαλύτερο να έχει την ευθύνη του μικρού. Μια τέτοια νύχτα ο Σοφιάν ξυπνάει και προσπαθώντας να ετοιμάσει φαγητό έχει ένα ατύχημα. Μικρό περιστατικό, όμως καταλήγει στο νοσοκομείο. Και καθώς οι νοσοκομειακές αρχές υποχρεούνται να ενημερώνουν για κάθε οικιακό ατύχημα με θύμα παιδί τις κοινωνικές υπηρεσίες, η πρόνοια αναλαμβάνει το θέμα. Προσπαθεί να επικοινωνήσει με την μητέρα η οποία δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος που έχει προκύψει, συνεπώς δεν δίνει την απαραίτητη σημασία και ένα ωραίο πρωί οι κοινωνικές υπηρεσίες με τα συμπαρομαρτούντα εισβάλουν στο σπίτι της, παίρνουν τον Σοφιάν και τον τοποθετούν αρχικά σε ίδρυμα και στη συνέχεια σε ανάδοχη οικογένεια, όσο μια έρευνα επί του θέματος είναι σε εξέλιξη. Από τότε, η φαύλος σπείρα της παιδικής προστασίας καταπίνει σταδιακά στα βάναυσα γρανάζια της την καθημερινότητα αυτής της δεμένης οικογένειας που ήθελε μόνο να ζήσει ειρηνικά. Και ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μητέρα αγαπά τα παιδιά της και τα φροντίζει, ο κάπως μποέμ τρόπος ζωής της δεν είναι συμβατός με την ακαμψία της ελαφρώς συντηρητικής διοίκησης. Απέναντι σε αυτό το άκαμπτο σύστημα που δεν βλέπει τους δικούς του περιορισμούς, η Συλβί αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία της. Πεπεισμένη ότι είναι θύμα δικαστικής αδικίας, ξεκινά έναν αγώνα για να πάρει πίσω τον γιο της. Καθώς δεν αισθάνεται ελάχιστη ενοχή δεν φαντάζεται ούτε μια στιγμή το μέγεθος της προσπάθειας που απαιτείται για ένα αίσιο τέλος. Ανεξάρτητα από την έλλειψη χρημάτων και μέσων, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη φλογερή τριάδα, που περιβάλλεται από ένα καλό δίκτυο φίλων. Ένας τοίχος ελπίδας που αποδεικνύεται μεταδοτικός. Μέχρι να έρθει η μοίρα και να μπερδέψει το θέμα. Παρά το θάρρος και την αποφασιστικότητά της να ανακτήσει τη σάρκα της, η ηρωίδα καταλήγει να βυθίζεται στην κινούμενη άμμο μιας καφκικής μηχανής που την απομονώνει όλο και περισσότερο, αποδυναμώνοντας τη δουλειά της, την υγεία της και την αλληλεγγύη με τους αγαπημένους της. Στην πρώτη της αυτή ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, η Delphine Deloget, η οποία γνωρίζει καλά τα ντοκιμαντέρ (κέρδισε τα Βραβεία Albert Londres και Scam Work of the Year για το «Voyage en Barbarie», 2015), βασίζεται σε μαρτυρίες που συλλέγονται από οικογένειες που αντιμετώπισαν τέτοιου είδους καταστάσεις, καθώς και σε συζητήσεις με κριτές, δικηγόρους και κοινωνικούς λειτουργούς. Το περίπλοκο σενάριο που συνυπογράφει η σκηνοθέτης με τους Camille Fontaine, Olivier Demangel δεν κρίνει, αλλά εξετάζει και αξιολογεί συνέπειες. Όταν σκεφτόμαστε την ανάδοχη φροντίδα, σχεδόν συμπεραίνουμε ότι είναι αποτέλεσμα κακοποίησης. Ωστόσο, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, πρόκειται για γονική αποτυχία ή αποτέλεσμα της ευθραυστότητας των οικογενειακών σχέσεων στις σημερινές κοινωνίες. Το φιλμ αποκαλύπτει τα ελαττώματα ενός φαινομενικά άρτιου συστήματος για να μπορέσει να εξερευνήσει τον πόνο του χωρισμού μιας μητέρας από το παιδί της. Εγκαταλείπει σταδιακά την παρατήρηση των ακατανόητων κανόνων των διοικητικών μηχανισμών, εστιάζει σε χαρακτήρες με ανθρωπιά, ξεκινώντας φυσικά από την κύρια ηρωίδα του, μια γυναίκα που είναι αναμφίβολα ατελής αλλά που δεν τα παρατάει ποτέ και είναι έτοιμη να παλέψει ενάντια σε όλες τις πιθανότητες για να δώσει πίσω σε αυτό το άλλοτε χαρούμενο παιδί, την οικογένεια που του στέρησαν. Καμία ηθοποιός δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα τον γεμάτο συναισθήματα χαρακτήρα αυτής της ανήμπορης λέαινας της Συλβί, από την Virginie Efira, μια ταλαντούχα ηθοποιό ικανή να αναδεικνύει δραματικά και κωμικά στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεται, προκαλώντας στο θεατή ένα αίσθημα συνενοχής. Ωστόσο, το βραβείο για τον πιο εκπληκτικό χαρακτήρα μπορεί κάλλιστα να πάει στην India Hair, η οποία με φυσική ευαισθησία και ευγένεια, μεταμορφώνεται από αυταρχική δημόσια υπάλληλος σε άνθρωπο ικανό να αμφισβητήσει και, κυρίως, να συμπονέσει, κάτι αταίριαστο για τη θέση της. Την ιστορία μιας οικογένειας που παλεύει ενάντια στις αντιξοότητες ζωντανεύουν μερικοί ακόμα ικανοί ηθοποιοί: Ο Arieh Worthalter («The Goldman Trial») και ο Félix Lefebvre («Το καλοκαίρι του 85» και «My Crime» του François Ozon) στο ρόλο του μεγάλου αδερφού, παράπλευρο θύμα της μεγάλης αυτής αναταραχής. Σαγηνευτικός ο Alexis Tonetti, ο Σοφιάν του σου κόβει την ανάσα. Γαλλία, Δραματική, 2023. Διάρκεια: 112’. Σενάριο: Delphine Deloget, Camille Fontaine, Olivier Demangel. Σκηνοθεσία: Delphine Deloget. Πρωταγωνιστούν: Arieh Worthalter, Virginie Efira, Félix Lefebvre, India Hair, Jean-Luc Vincent, Mathieu Demy, Alexis Tonetti, Andréa Bruque, Oussama Kheddam, Audrey Mikondo, Caroline Gay, Anne Steffens, Cédric Vieira, Martin Bouligand, Gaetan Peau.