30/11/2020
Δημοτικό Συμβούλιο
Πανδημία: μια δικαιολογία για όλα;
Δημοτικό Συμβούλιο
.jpg)
του Χρήστου Ι. Βατούσιου
Ο σκύλος μας, ο Πράδο, ήταν από την Ουρουγουάη, από τον τόπο που ζουν τα πουλιά, κι έτσι, στην αρχή, δεν ήταν εύκολο να συνεννοηθούμε μαζί του. Μας τον έφερε ο πολυταξιδεμένος ο θείος μου ο Μίμης, ως δώρο για τα γενέθλια μου. Έκανε τις απαραίτητες συστάσεις και σε λίγες μέρες ξαναέφυγε κυνηγώντας ή κυνηγημένος από τη μοίρα του, ή καλλίτερα από το όνειρό του όπως έλεγε. Επόμενο λοιπόν, ήταν να τον αναλάβω εγώ, ως δώρο μου αλλά και ως ο μικρότερος της οικογένειας. Με τον Πράδο δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα. Γρήγορα κατάλαβα πως κάτι σκάμπαζε από Ελληνικά - ήταν τρίτης γενιάς καυχιόταν ο θειός μου - κι έτσι έπεσα με τα μούτρα επάνω του, κάνοντας εντατικά και επίμονα μαθήματα, με σκοπό να ξεθάψω και τα υπόλοιπα στοιχεία της γλώσσας μας. Αποδείχτηκε λαμπρός μαθητής - όπως το περίμενα. Σε λίγο καιρό, κανένας δε μπορούσε να ξεχωρίσει, αν ήταν αλλοδαπός ή είχε ανακατέψει όλες τις ζωές του με τα χώματά μας. Με τις ώρες χανότανε στα λιβάδια κι έτρεχε παίζοντας και μιλώντας με τα πουλιά, κι όλοι πίστευαν πως ήταν πια για τα καλά ευτυχισμένος. Κι ίσως και να 'ταν• πρόσκαιρα όμως, επιφανειακά. Γιατί μόνο εγώ μπορούσα να διακρίνω μέσα στα μάτια του, στο βάθος της καρδιάς του, αυτή την πίκρα που τον κατέτρωγε. Τον νόστο της πατρίδας, τον πόνο και τον καημό του ξεριζωμού. Προσπάθησα ειλικρινά, να κάνω την ζωή του όσο μπορούσα πιο τρυφερή, ελπίζοντας με τον καιρό να διώξω την λύπη απ' το βλέμμα του, πράμα που στάθηκε ακατόρθωτο. Έτσι, εκείνο το παγωμένο πρωινό όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι, αμίλητοι, με ραγισμένη την καρδιά μπροστά στο πλοίο του αποχωρισμού, κοιταχτήκαμε στα μάτια και κλάψαμε τόσο βαθιά, που τα δάκρυά μας έγιναν πουλιά και πέταξαν φωνάζοντας, πως πατρίδα είναι η γλώσσα που πονάς και ονειρεύεσαι... ΠΙΝΑΚΑΣ: Marianne Stokes (1855-1927), Θησαυροί της παιδικής ηλικίας. 1885. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ
Κώστας Κωνσταντάτος
Ταινία μικρού μήκους με κίνηση και τρυφερότητα. Τα όρια της πατρίδας που υπάρχουν είτε όχι. Οι μνήμες που δε σβήνουν, όμως πηγαίνουν μπροστά και αυξάνουν. Κάποτε μπορεί να φυλακίζονται κιόλας. Μια αγωνιώδης πορεία πρός την ελευθερία, το τέλος του κάθε ταξιδιού.