Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Η Νέα πυρηνική ομπρέλα του Ιράν

Tης Caroline Galacteros. Απόδοση Στ. Λάβδας

Άρθρο της Caroline Galacteros* σε απόδοση του Σταύρου Λάβδα από τα Γαλλικά για την ιστοσελίδα μας. Η Caroline Galacteros αποδίδει ό,τι συµβαίνει στη Μ. Ανατολή και τη Ν.Α Μεσόγειο (ακόµα και την ιδιότυπη ασυλία που απολαµβάνει η Τουρκία) στην προσπάθεια ανατροπής του Ιρανικού καθεστώτος. Υπογραµµίζει επίσης την παρέµβαση της Κίνας για τη διατήρηση του, κάτι που ανατρέπει τις µέχρι τώρα διεθνείς ισορροπίες. Τέλος καυτηριάζει την εξωτερική (µη) πολιτική της χώρας της. Η ποµπώδης επισηµοποίηση, στις 15 Σεπτεµβρίου στον Λευκό Οίκο, της τακτικής συµµαχίας του Ισραήλ µε τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν θα µπορούσε κάλλιστα, αν η παγκόσµια ελίτ επιθυµεί να φτάσει µέχρις εκεί, να δώσει στον Donald Trump το Βραβείο Νόµπελ Ειρήνης... Όµως η συµφωνία αυτή δεν είναι ειρηνευτική. Αποτελεί την εδραίωση των αξόνων αντιπαλότητας και οικονοµικο-στρατιωτικo-ιδεολογικού ανταγωνισµού. Είναι τµήµα ενός εξαιρετικά εύφλεκτου πλαισίου που συνδυάζει την επιδεινούμενη αποδυνάµωση της Ευρώπης από τα ατιµώρητα τουρκικά πλήγµατα στην ανατολική Μεσόγειο, τη συνέχιση των επιχειρήσεων στη Συρία και τη Λιβύη, την αποσταθεροποίηση του Λιβάνου και τον αµερικανικό εκβιασµό που ασκείται στο Παρίσι, έτσι ώστε η Γαλλία να πιει από το δισκοπότηρο της δουλείας ακόμα και τα κατακάθια, και να εγκαταλείψει στην τύχη της τη χώρα των Κέδρων, αρνούμενη στη Χεζµπολάχ τον ρόλο της ως αναγκαίου παράγοντα (είτε µας αρέσει είτε όχι) στην επίτευξη πολιτικής ισορροπίας στο Λίβανο. Ένας αποτελεσµατικός τρόπος να δυσφημήσουμε τους εαυτούς µας οριστικά στην Ανατολή και να καταδικαστούµε να µην υπηρετούμε πλέον κανένα σκοπό. Γιατί, αν και η Χεζµπολάχ είναι η ασπίδα των τοπικών χριστιανικών κοινοτήτων απέναντι στην αυξανόµενη σουνιτική δύναµη, είναι πάνω απ' όλα, κατά την άποψη της Ουάσιγκτον, παράγοντας ενδυνάµωσης της Ιρανικής επιρροής σε ολόκληρη την περιοχή. Πρέπει εποµένως να περιοριστεί µέχρις εξαφανίσεως η επιρροή αυτή, µε επίθεση στα περιουσιακά στοιχεία σηµαντικών οικονοµικών παραγόντων συνδεόµενων µε τη Χεζµπολάχ και στόχο να εµφανιστεί ο Λίβανος σαν ένα «αποτυχηµένο κράτος». Πίσω από αυτή την ανθρώπινη και οικονοµική τραγωδία, ο απώτερος στόχος της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι φυσικά το Ιράν και καταλύτης για τη σύναψη της συµφωνίας της 15ης Σεπτεµβρίου η JCPOA (πυρηνική συµφωνία του Ιράν). Όμως ο Λίβανος, όπως και η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ ή η Υεµένη, είναι απλώς πεδία ελιγµών για την επίτευξη του «τελικού αποτελέσµατος» που επιδιώκει η αµερικανική στρατηγική: την αποδυνάµωση του καθεστώτος των Μουλάδων πολιτικά και οικονοµικά, την αποκοπή του από τον πληθυσµό, τη µείωση του αισθήµατος πατριωτισµού και την διατάραξη της εσωτερικής ισορροπίας µεταξύ µεταρρυθµιστικών και συντηρητικών ρευµάτων, µε στόχο να ωθήσει το καθεστώς στη ριζοσπαστικοποίηση και το λάθος. Και επιτέλους να έχει µια δικαιολογία για να χτυπήσει. Η οµοβροντία των κυρώσεων, οι ελιγµοί στο Συµβούλιο Ασφαλείας, οι απειλητικές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ποµπέο και ο ανοιχτός εκφοβισµός όλων όσων- εταιρειών και ευρωπαϊκών δυνάµεων- θα τολµούσαν ακόµα να «συνεργάζονται ή να συναλλάσσονται µε το Ιράν», δεν αφήνουν καμία αµφιβολία για την αποφασιστικότητά της αµερικανικής στρατηγικής να συνεχίσει τη συνολική δαιµονοποίηση της Ισλαµικής Δηµοκρατίας για να την ωθήσει στο λάθος. Σε σηµείο που να παρουσιάζεται ο αιµοδιψής Σαουδάραβας διάδοχος ως παράγων δηµοκρατίας και νεωτερισµού υπό την εκκωφαντική δυτική σιωπή - ιδιαίτερα γαλλική. Βρισκόµαστε σε µια τέτοια στρατηγική και διπλωµατική σχιζοφρένεια που δεν είµαστε πλέον καν σε θέση να σκεφτούµε, πόσο µάλλον να αντιδράσουµε... Μόνο το Κατάρ, και προσεκτικά η Μόσχα, εξακολουθούν να βρίσκονται στο πλευρό της Τεχεράνης, για την οποία οι µονοµερείς κυρώσεις των ΗΠΑ (στις 17 Σεπτεµβρίου, κατά 47 προσώπων και οντοτήτων, µε στόχο την καταστροφή της ικανότητας κυβερνοοχλήσεων του καθεστώτος) και τώρα του ΟΗΕ, µετά την τραγική ενεργοποίηση στις 20 Σεπτεµβρίου του δόλιου µηχανισµού του «Snap Back» (µια παγίδα που αποσκοπεί να θέσει τέλος στην πολυµέρεια και να εξουδετερώσει το δικαίωµα βέτο της Ρωσίας και της Κίνας, κυρίως στο ζήτηµα του εµπάργκο όπλων κατά της Τεχεράνης) ο οποίος επιτρέπει την αυτόµατη επανενεργοποίηση όλων των πολυµερών κυρώσεων κατά του Ιράν. Η Ρωσία γκρινιάζει, η Γαλλία, η Γερµανία και η Μεγάλη Βρετανία λυπούνται. Αλλά είναι αργά. Η αδυναµία µας να αντιταχτούµε και τελικά η αδιαφορία µας είναι εµφανής. Ζήτω λοιπόν η βάναυση µονοµέρεια! Αλλά υπάρχει ένα κόκαλο σε αυτόν το άγευστο χυλό που µυρίζει µπαρούτι και θειάφι: το Ιράν δεν είναι πλέον µόνο. Υπάρχει ασφαλώς ο τακτικός άξονας της Αστάνα, ο οποίος το συνδέει µε τη Μόσχα και την Άγκυρα στη Συρία και έχει αποτρέψει από το 2015 τον διαµελισµό της χώρας και την εγκατάλειψή της στις ισλαµιστικές πολιτοφυλακές µε την ετικέτα ISIS ή Al Qaeda, µε την εφησυχασµένη και αυτοκτονική συγκατάθεση µας. Στη Λιβύη, το παιχνίδι είναι πιο περίπλοκο και η ευθυγράµµιση τυχαία. Η Ουάσιγκτον αφήνει πρόθυµα την Άγκυρα να δράσει εναντίον της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Κύπρου, ακόµη και εναντίον ορισµένων ισραηλινών συµφερόντων στον αγωγό East-Med, καθώς η Τουρκία εδώ παίζει επωφελώς ενάντια στη ρωσική επιρροή και εµποδίζει τη δηµιουργία µιας συνέργειας «τύπου Αστάνα’. Αλλά, αν και ο Ερντογάν κάνει θαύµατα, τόσο ως νέος πληρεξούσιος των ΗΠΑ στη Συρία, όσο και ενάντια στη Γερµανία µέσω του εκβιασµού του µεταναστευτικού - που αποδυναµώνει την καγκελάριο Μέρκελ και κάνει τους νεοσυντηρητικούς να ελπίζουν ότι θα εγκαταλείψει την ολοκλήρωση του Nord Stream 2 - η Ουάσιγκτον δεν ελέγχει πλήρως τις νεοοθωµανικές φιλοδοξίες αυτού του σηµαντικού µέλους του ΝΑΤΟ, που αφήνεται να απειλήσει τόσο το Παρίσι, στην ανοικτή θάλασσα, όσο και το Βερολίνο, βασισµένο στην επιµονή του Κατάρ (σηµ.µετ: κύριος χρηµατοδότης του Ερντογάν) να αντιταχθεί στο Ριάντ και στην τρέχουσα µετατόπιση των ΗΑΕ και του Μπαχρέιν υπό τον αµερικανο- σαουδαραβικό έλεγχο. Όμως το Ιράν έχει πλέον ένα νέο επίσηµο «φίλο», ένα διακριτικό αλλά επικίνδυνο προστάτη, απείρως πιο ενοχλητικό για την Ουάσιγκτον από τη Μόσχα: Το Πεκίνο! Πράγµατι, η Κίνα, στρατευµένη σε ένα παγκόσµιο παιχνίδι εδραίωσης ζωνών επιρροής, προσέλκυσης νέων πελατών και αγορών, αλλά και εξασφάλισης του εφοδιασµού της, ιδίως σε ενέργεια, µόλις µετακίνησε ένα σηµαντικότατο πιόνι, σπεύδοντας προς βοήθεια της Ισλαµικής Δηµοκρατίας, σε µια εποχή που το Ιράν ετοιµαζόταν να αντιµετωπίσει στο Συµβούλιο Ασφαλείας των Ηνωµένων Εθνών, την εγκατάλειψη από την πλευρά των Ευρωπαίων. Γιατί η πολυµέρεια καταρρέει, ο νόµος της ζούγκλας είναι πιο αµείλικτος από ποτέ και ο αριθµός των µεγάλων ζώων τύπου «κυρίαρχο αρσενικό» αυξάνεται επικίνδυνα... Το Πεκίνο άδραξε εποµένως την ευκαιρία για να προωθήσει µια αντεπίθεση στον αµερικανικό ελιγµό πολύ ισχυρότερο από το δικαίωµα του βέτο προσφέροντας στην Τεχεράνη (η συµφωνία που διαπραγµατεύεται είχε «διαρρεύσει» ατό τον Ιούλιο) 400 δισεκατοµµύρια δολάρια σε βοήθεια και επενδύσεις (υποδοµές, τηλεπικοινωνίες και µεταφορές), συνοδευόµενη από την παρουσία κινεζικού στρατιωτικού προσωπικού στο ιρανικό έδαφος για να διασφαλίσει τα έργα που χρηµατοδοτούνται από το Πεκίνο, σε αντάλλαγµα για την προµήθεια πετρελαίου σε µειωµένη τιµή για τα επόµενα 25 χρόνια και δικαίωµα προτίµησης στην εκτέλεση έργων σχετικών µε τον ιρανικό πετρελαϊκό τοµέα. Αυτή η συµφωνία, µια συµφωνία πραγµατική «Αλλαγή παιχνιδιού», δεν έχει αναλυθεί ούτε σχολιαστεί επαρκώς... Οι επιπτώσεις της είναι σηµαντικές: από τώρα και στο εξής, κάθε αµερικανική στρατιωτική πρόκληση, ενορχηστρωµένη έτσι ώστε να υποχρεώσει το ιρανικό καθεστώς σε µια απάντηση που θα ήταν µοιραία για αυτό, θα είναι µια άµεση πρόκληση εναντίον του Πεκίνου. Επιτιθέµενη στην Τεχεράνη, η Ουάσιγκτον θα επιτεθεί στο Πεκίνο και τον προµηθευτή πετρελαίου του για 25 χρόνια σε χαµηλή τιµή. Ένα Πεκίνο που την ίδια στιγµή προσφέρει στον εαυτό του την πολυτέλεια της συνεργασίας µε το Ριάντ στη διεξαγωγή ερευνών για την εκµετάλλευση του ουρανίου στο υπέδαφος της Σαουδικής Αραβίας .... εισβολή σε χώρο αµερικανικών συµφερόντων και προάγγελος µιας νέας στρατηγικής ισορροπίας. Έτσι, κάτι πολύ σηµαντικό συµβαίνει όσον αφορά την παγκόσµια ισορροπία δυνάµεων και τα παιχνίδια των συµµαχιών. Οι µεγάλοι ελιγµοί υπερβαίνουν κατά πολύ τη Μέση Ανατολή η οποία, όπως και ο υπόλοιπος κόσµος, θα είναι απλά το γήπεδο της σύγκρουσης Ουάσιγκτον και Πεκίνου σε ένα υποτιθέµενο «πόλεµο εκτός ορίων». Σε αυτό το πλαίσιο, η αδυναµία µας να παρακούσουµε και, πάνω απ' όλα, να καθορίσουµε επιτέλους τις απλές γραµµές µιας ανεξάρτητης και συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής, µας κόβει τα φτερά, υπονοµεύει την εναποµείνασα αξιοπιστία µας και µας καθιστά παράλληλα απολύτως ανίκανους να προστατεύσουµε ακόµα και τους αµερικανικούς «στόχους», που δεν είναι δικοί µας και δεν εξυπηρετούν τα εθνικά µας συµφέροντα, είτε οικονοµικά είτε στρατηγικά. Πρέπει να βγούµε από αυτή την τύφλωση πολύ γρήγορα. *Η Caroline Galacteros (διδάκτορας πολιτικών επιστηµών του πανεπιστηµίου της Σορβόνης) είναι πρόεδρος του ανεξάρτητου «think-tank» γεωπολιτικής geopragma. Διδάσκει γεωπολιτική στη Γαλλική Σχολή Πολέµου. Πηγή: http// geopragma.fr. (articles-21/09/2020) Πρωτότυπη δημοσίευση στα Ελληνικά, απόδοση Σταύρος Λάβδας

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Γιάννης Παρασκευόπουλος
    26 Οκτωβρίου 2020, 09:18

    Το κείμενο φωτίζει σημαντικές πτυχές, που ελάχιστα συζητιούνται στη χώρα μας. Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και Εμιράτα, θεωρούνται εδώ "φίλοι" μας, καθώς τάχθηκαν έμπρακτα εναντίον του Ερντογάν στην πρόσφατη καλοκαιρινή ένταση στη Μεσόγειο. Αυτό που δεν αναφέρεται στο άρθρο, είναι η διάσταση των αμερικανικών εκλογών, όπου οι Δημοκρατικοί είχαν αμφισβητήσει την επιλογή Τραμπ να καταγγείλει τις συμφωνίες με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα και να επιδιώξει την εκμηδένιση του καθεστώτος. Αν λοιπόν μια κυβέρνηση Μπάιντεν επιλέξει αύριο την επαναπροσέγγιση με το Ιραν, τι θα γίνει με τους αντιπάλους του τελευταίου στη Μέση Ανατολή και πόσο ανθεκτικές θα είναι οι συμμαχίες όπου έχουμε ποντάρει;

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter