της Λήδας Παπαγεωργίου

Φύγαν οι ποιητές. Τα μάζεψαν σιγά σιγά. Ίσα που πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους δυο τρία ρούχα. Άδειασαν τα καπηλειά και η δροσερή ρακή μάταια περιμένει ανέγγιχτη όλο το βράδυ στο τραπέζι. Φύγαν οι ποιητές. Σήκωσαν αδιάφορα τους ώμους. Σαν να τό ξεραν. Πως όσα έζησαν όσα έγραψαν όσα σώματα με πάθος αγκάλιασαν όλα αποκυήματα της φαντασίας τους ήταν. Καμμιά στιγμή κανένα ποίημα κανένα κορμί όλα απουσιάζουν ή δεν υπήρξαν ποτέ. Τώρα που ο πόνος τους σημαδεύει μέχρι τον πυρήνα της ύπαρξής τους. Λήδα Παπαγεωργίου