της Μαριάννας Χρυσικάκου

Σηκώνεσαι το πρωί, λούζεσαι, πλένεσαι, ντύνεσαι ετοιμάζεσαι για τη δράση της ημέρας. Από την ώρα που τα βλέφαρα ανοίγουν είναι σαν σηκώνεται και η αυλαία του Νου, η κουρτίνα του δράματος. Ποιον θα δεις, τι θα πεις, πως θα το πεις, τι θα κάνεις, τι θα πετύχεις, τι θα κάνεις. Τι φοβάσαι, τι θα αποφύγεις, τι θα χάσεις, τι θα κερδίσεις, ποιον θα νικήσεις. Οι κινήσεις σου είναι γνώριμες, επαναληπτικές όσο και η καθημερινή ζωή, όσο και ο άνθρωπος που σηκώνεται τόσα χρόνια δίπλα σου στην άλλη όχθη της συζυγικής ή συντροφικής κλίνης. Μια μέρα κατάλαβες ότι η όψη του απλά παραμένει σχετικά ίδια με την πάροδο του χρόνου, όλα τα υπόλοιπα μέσα του μάλλον έχουν αλλάξει. Είναι που τόσα χρόνια κοιμάσαι και σηκώνεσαι μαζί του στο ίδιο κρεββάτι, επαναλαμβάνεις προφορικά ή γράφεις στα μηνύματα και στις οθόνες το όνομα του ή τον συστήνεις στις φίλες, τους φίλους και τους γνωστούς «…από εδώ ο σύζυγος μου ο τάδε ή η τάδε». Τον λένε έτσι, είναι τόσο, κάνει αυτό, μένει εκεί. Μια μέρα σηκώθηκες και ένιωσες ξεκάθαρα πως άλλον παντρεύτηκες και με άλλον ζεις αλλά ντράπηκες να τον ρωτήσεις όταν χτύπησε τον ξυπνητήρι «Ποιος Είσαι Σήμερα?» «Άραγε Ποιος έχεις Γίνει». «Που σε έχει πάει Μέσα σου το ταξίδι της Ζωής;» Τι σε κάνει χαρούμενο, τι σε ακινητοποιεί, τι σε εμπνέει, τι σε γεμίζει. Όχι όταν σε γνώρισα, τώρα αυτή τη στιγμή. Με τα παιδιά σου είναι πιο εύκολο καθώς η καθημερινή τους μετάβαση στο σώμα είναι ορατή και είναι έτσι απόλυτα φυσιολογικό να υποθέτεις ότι δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που είχες χαϊδέψει στο μάγουλο μια εβδομάδα πριν. Οι απαντήσεις τους είναι φρέσκιες σαν το ψάρι ημέρας δεν έχουν κρυσταλλωθεί σε προκάτ αποκρίσεις, ερμηνείες και εξηγήσεις. Για αυτό και αισθάνεσαι και εσύ λίγο πιο ανάλαφρος και χαρούμενος κοντά σε μικρά παιδιά. Δεν περιμένουν να τα ξέρεις όλα ούτε και εσύ από τον εαυτό σου. Δεν έχουν απαιτήσεις. Μπορείς να είσαι όποιος είσαι. Μπορείς να είσαι ακόμα και ο Κανένας του Όμηρου. Χωρίς προσδοκίες στις οποίες πρέπει να ανταποκριθείς. Δικές σου ή των άλλων. Γεννήθηκαν μικρά φαλακρά μωρά και παρατηρείς βδομάδα με τη βδομάδα που έχουν πετάξει μαλλάκι, που γεμίζουν τα άκρα τους, πως αλλάζει η όψη και η στήριξη. Μωρά, παιδιά, έφηβοι και ούτω καθεξής ωστόσο η διαφορά είναι εμφανής. Μια μέρα χαιρέτησα έναν μικρούλη στο δρόμο γιο ενός παλαιού συμμαθητή. Πως σε λένε φίλε μου; Νέστωρ, μου λέει ο πατέρας του πριν προλάβει ο μικρός να απαντήσει, έχει το πάρει όνομα του παππού του Μαριάννα. «Δεν έχω πάρει κανενός άλλου το όνομα, δικό μου είναι το όνομα» πετάγεται ο μικρός και τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους. Αλλάζουν είσαι σε θέση να το δεις, να το υποστηρίξεις, να το αποδεχθείς, να το εμπεδώσεις. Μα με τον εαυτό σου αδυνατείς. Το ίδιο και με τους άλλους, είναι το ρολόι της ύπαρξης λες και έχει σταματήσει. Σου λένε οι βιολογικές μελέτες που διαβάζεις πως κάθε 20 ημέρες έχεις αλλάξει τα λευκά σου κύτταρα, σε 90 όλα τα ερυθρά και τα αιμοπετάλια. Χθες το ph σου στο αίμα ήταν πιο όξινο γιατί κουράστηκες. Σήμερα πήρες μια ανάσα και έχει κάπως αλκαλοποιηθεί. Σε μια ώρα αν πιείς ένα ζεστό καφέ με έναν φίλο, βγεις μια ώρα να περπατήσεις ή ακούσεις τις βράδυνες ειδήσεις η βιοχημεία σου θα έχει πάλι μεταβληθεί. Το διαβάζεις αλλά σου είναι αδύνατο ωστόσο να το συνειδητοποιήσεις. Πως το να Είσαι, είναι μια κατάσταση τελικά μάλλον πιο fluid που λένε σήμερα και τα νέα παιδιά παρά κάτι σταθερό, ετικετοποιημένο και παγιωμένο όπως θέλουμε να νομίζουμε. Γιατί διαρκώς χάνουμε την επαφή με τη Στιγμή. Η επαναληπτικότητας της καθημερινής εμπειρίας παγιώνει μέσα μας ένα πρότυπο νοητικής εξοικείωσης με όλους και με όλα καθιστώντας τα αργά ή γρήγορα τετριμμένα και άπνοα. Και μόνο αν πάμε εκδρομή στο Έβερεστ, βόλτα κάπου που δεν έχουμε ξαναπάει, γνωρίσουμε ανθρώπους που δεν έχουμε ξανασυναντήσει, ερωτευτούμε, πάρουμε προαγωγή, κατέβουμε μαύρη πίστα στο Chamonix, πέσει μετεωρίτης στη Γη, αλλάξει αρχηγό η αξιωματική αντιπολίτευση αισθανόμαστε μια κάποιου είδους ανανέωση. Και έτσι ο νους μπαίνει σε μια κατάσταση αναμονής θα έλεγα, σαν σε αυτή της οθόνης του φορητού μας υπολογιστή.   Για να ξανακερδίσεις τη σχέση με τη ζωή κάτι πρέπει να γίνει, καλό ή κακό από ένα σημείο και μετά ίσως πια και να μην σε ενδιαφέρει. Καλό ή κακό μπορεί πια και να μην σε νοιάζει. Αρκεί κάτι να γίνει να σε βγάλει από την ανυπαρξία που βιώνεις. Γιατί ενώ κάθε απειροελάχιστη στιγμή της ζωής είναι φρέσκια, συμβαίνει κυριολεκτικά τώρα, δεν έχει ξαναγίνει ούτε πρόκειται να ξανασυμβεί ποτέ όσο ζεις. Είναι ένα θαύμα εν εξελίξει όπως το πρώτο σου παγωτό, το πρώτο σου χάδι, η πρώτη σου ροδιά στο ποδήλατο, η πρώτη σου γκαζιά στη μηχανή, η πρώτη συλλαβή όταν είπες μαμά, το πρώτο σου ερωτικό καρδιοχτύπι, η πρώτη φορά Αριστερά μετά τη μεταπολίτευση εν τούτοις εσύ πια αδυνατείς αυτό να το αντιληφθείς και να το βιώσεις. Επειδή απλά το έχεις επαναλάβει και έτσι δεν είσαι πια παρών να το βιώσεις την ώρα που συμβαίνει. Γιατί ο νους το έχει καταγράψει και καταχωρήσει σε αυτά που «ξέρει» και έτσι την ώρα που σου μιλάει ο άνθρωπος που μέσα στο νου σου φέρει την ετικέτα «η γυναίκα μου» «το παιδί μου» «ο προϊστάμενος μου» ή βιώνεις καθημερινές εμπειρίες του τύπου «οδηγώ το αυτοκίνητο μου», «περπατώ στο δρόμο» ακόμα και «απλά βλέπω αυτό το λουλούδι» δεν είσαι παρών στο σώμα σου, δεν κατοικεί ο νους το σώμα για να τις καταγράψει. Επειδή τις έχεις επαναλάβει και τις «ξέρεις» συνήθως η προσοχή σου βρίσκεται σε διάσπαση δίχως να εμπλουτίζεσαι βαθιά από τη στιγμή. Αν όμως σε χτυπήσει μια μηχανή και για λίγο καιρό δεν μπορέσεις να ξαναπερπατήσεις, όταν θα ξαναπερπατήσεις. Αν έχεις γεννηθεί τυφλός και η ιατρική ανακαλύψει μια νέα επεμβατική μέθοδο, όταν για πρώτη φορά δεις. Αν η γυναίκα σου μαζί με την πεθερά σου πήγε στη λαϊκή να ψωνίσει και έκανε ημέρες να φανεί, αν ξαναέρθει. Με ή χωρίς και την πεθερά σου μαζί. Για λίγες στιγμές, έστω και προσωρινά, την ώρα που θα δεις, περπατήσεις, αγκαλιάσεις, μιλήσεις, αγαπήσεις θα είσαι ολοκληρωτικά ψυχή, σώμα και πνεύματι εκεί σε αυτό που κάνεις. Σε αυτό που Είσαι. Σαν να είναι η πρώτη, μπορεί και τελευταία φορά που το ζεις. Γεμάτος ευγνωμοσύνη. Γεμάτος μέσα σου. Γεμάτος με ένα τρόπο που θυμήθηκες παλιά να περιγράφουν κάποιοι αστείοι τύποι, φιλόσοφοι στο σχολείο, όπως ο Επίκουρος, ο Λαο Τσε και οι Προσωκρατικοί, ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής, ο Αριστομένης. Για το Νου του Νεόφυτου. Beginners Mind. Non-Credo. Τίποτα που Να Είναι Γνωστό. Όλα Καινά και Φρέσκα. Κάθε Στιγμή. Χωρίς να Κρατάς την Αναπνοή σου. Χωρίς να κοιτάς την οθόνη του κινητού στο φανάρι. Κάθε στιγμή. Ακόμα και αυτή την απλή, ταπεινή, απόλυτα καθημερινή στιγμή. Που όλα συμβαίνουν έστω και αν φαινομενικά τίποτα δεν συμβαίνει. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Η Μαριάννα Χρυσικάκου ζει και εργάζεται μόνιμα στην Ελλάδα, ως αρθρογράφος και αρχισυντάκτρια της πλατφόρμας εκπαιδευτικών υπηρεσιών ευζωίας WellDay – Live Longevity. Μεταπτυχιούχος απόφοιτη των τμημάτων Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού και Claude Bernard Universite De Lyon Ι, έχει λάβει πιστοποιημένη εκπαίδευση στη Διατροφή, τη Θεραπευτική και την Άσκηση. Ήταν υποψήφια δημοτική σύμβουλος, ενισχύοντας το ψηφοδέλτιο της ΔΡΑΣΗΣ στις τρείς τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.