του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Τώρα, τώρα μ’ αρέσεις. Τώρα που αρρώστησες κι έγινες τρυφερός. Τώρα με βλέπεις καθαρά, υπάρχω για σένα, μου ανήκεις. Είσαι δικός μου, ολότελα δικός μου. Να σε προσέχω, να σε φροντίζω, να σε αγαπώ με τον τρόπο μου – τον βαθιά απόλυτα δικό μου. Έτσι σε θέλω. Να μου χαρίζεις στιγμές – ρωγμές αδυναμίας, ανάγκης, δεκτικότητας. Μη φοβάσαι. Θα γίνεις πάλι καλά. Απόμακρος και δυνατός. Σκληρός κι αφηρημένος. Μα θα ’χω έρθει λίγο πιο κοντά. Θα ’χω ραγίσει το κάστρο της καρδιάς σου. Και σιγά-σιγά –ανυποψίαστα– θ’ αποζητάς την αρρώστια σου. ΠΊΝΑΚΑΣ: Frederic William Burton (1816-1900), Η συνάντηση στις σκάλες του πύργου. 1864. ΧΡΉΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΎΣΙΟΣ