του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Το δέντρο το γνωρίζουμε απ’ τον καρπό του. Και τι καρπούς άφησε ο συχωρεμένος ο κύρης σου κυρά Ρωξάνη μου, μου λες; Τι; Πέντε παλιοβιβλία που δεν τα καταλάβαινε κανείς πέρα απ’ την κεφαλή του. Ούτε γυναίκα, ούτε μωρά - ο μωρός - τι να πάρει, τι ν’ αφήσει ο καταφρονημένος. Εσύ τα νιώθεις καλλίτερα γι’ αυτό και στα λέγω. Τόσα χρόνια στη δούλεψή του, οικονόμα του, τονε ξέρεις πιότερο απ’ όλους, κι απ’ τη καλή κι απ' τη στραβή του. Παράξενος, μονόχνοτος και νεραϊδοπαρμένος σ' όλη του τη ζήση. Με το ζόρι, με το στανιό να σου πει ένα λόγο, μια κουβέντα, άμα δε σε κοίταζε έτσι στα μουγκά, με τα όλο ειρωνεία και ξιπασιά, γκριζογάλανα εωσφορικά μάτια του. Μιαν αδερφή μονάχα - τη θυμάσαι τη Τασούλα; - ποιος να τη θυμάται πια τη δόλια, και της έφαγε τα συκώτια με τη στριμάδα του και τη μισαθρωπιά του. Την ξαπόστειλε κι αυτή πριν την ώρα της, κι απόμεινε σα το βράχο να τρώγεται με τα σωθικά του. Τι με κοιτάς; Έχω άδικο; Μα ήταν λόγος κι αυτός που της είπε ο αφορισμένος, τότε που η άμοιρη δεν υπόγραφε να δοθεί το κτήμα... Ήταν λόγος; " Ούτε τα κόκκαλά μας να μην ανταμωθούν, στον αιώνα τον άπαντα". Φτου, να πάρει ο διάολος κι ανατρίχιασα, να, πως να στο πω, ώρες - ώρες θαρρώ πως καλά και τη μάνα του τη λέγανε Μαρίνα, κι έτσι μου θυμίζει την Αγία, που στο εικόνισμα κρατεί τον έξω από δω απ’ τα κέρατα. Έτσι, καλά κι άξια τα 'χει ταιριαγμένα ο Κύριος, εμείς δε τα νοούμε. Όλα είναι καλά κι άγια καμωμένα, βάση της βουλής και του νόμου Του. Ας πάει στα καζάνια, δε με μέλλει, κι όσο για τις παλιοφυλλάδες που με ρώτηξες, μη κάθεσαι και χολοσκάς, ριξ' τις στη πυροσιά, να φανεί κι η χρησιμάδα τους. ΧΡΉΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΎΣΙΟΣ