Τιμή στους ανώνυμους αγωνιστές που ύψωσαν το ανάστημά τους στη δικτατορία

56 χρόνια πέρασαν από τότε που η Ελλάδα ξύπνησε, στην κυριολεξία, από τους ήχους των ερπυστριών. Η δημοκρατία, αυτή έστω η κουτσουρεμένη μετεμφυλιακή κοινοβουλευτική δημοκρατία, μπήκε στο γύψο. Οι φυλακές γέμισαν πάλι με εχθρούς της πατρίδας. Κομμουνιστές, αγωνιστές, δημοκράτες, αντιστασιακοί, συνδικαλιστές, οδηγήθηκαν μαζικά σε φυλακές και τόπους εξορίας. Τα βασανιστήρια στα υπόγεια της ασφάλειας, στα ΕΑΤ ΕΣΑ, στην Μπουμπουλίνας, στο Μπογιάτι, καθημερινή ρουτίνα. Μαρτύρησαν οδυνηρά εκατοντάδες αγωνιστές. Ανάμεσά τους γεννήθηκαν εμβληματικές, ηρωικές μορφές όπως ο Σπύρος Μουστακλής. Από την άλλη κάποιοι μεγαλόσχημοι επιχειρηματίες είδαν μεγάλες ευκαιρίες για μπίζνες. Και δικαιώθηκαν. H χούντα τους τα έδωσε όλα. Κι ας μην ξεχνάμε βέβαια τους φίλους Αμερικανούς, τον απερίγραπτο Σπύρο Άγκνιου, σταθερό συμπαραστάτη του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Η διεθνής κοινότητα έκανε πως δεν έβλεπε, δεν γνώριζε. Έτσι απέμεινε ο λαός μόνος, πάλι, να παλέψει με ένα αδίστακτο κι αιμοσταγές καθεστώς. Και ο λαός πάλεψε. Με όσες δυνάμεις διέθετε. Ήξερε πως έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και την πήρε. Μέσα στη βαθιά νύχτα του τρόμου και του κυνηγητού τα χέρια έσφιγγαν δυνατά, απλοί άνθρωποι, άνθρωποι όμως, έκρυψαν αγωνιστές, μοίρασαν προκηρύξεις, τραγούδησαν κρυφά τραγούδια του αγώνα, απαγορευμένα του Θεοδωράκη. Συντήρησαν το πνεύμα της αντίστασης και της ελπίδας. Κι όταν συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, δεν μίλησαν, δεν έσπασαν, άντεξαν. Ο φασισμός δεν αστειευόταν. Όλοι το γνώριζαν. Κι ο χαφιές καραδοκούσε. Η κοινωνία φοβόταν ακόμα, δεν αντιδρούσε. Κι αυτό το γνώριζαν. Όμως δεν σταμάτησαν. Μέχρι το τέλος. Μέχρι το ξέσπασμα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η ιστορία έχει γραφεί. Όλοι την γνωρίζουμε. Πολλοί βέβαια θα ήθελαν να ξεχάσουμε κάποιες... λεπτομέρειες. Το ρόλο του συμμαχικού παράγοντα, των εφοπλιστών, της Ευρώπης, του συμβιβασμένου πολιτικού ιερατείου. Όμως εμείς θυμόμαστε, παραδειγματιζόμαστε, τιμούμε όλους τους ανώνυμους που πάλεψαν με συνέπεια, με πίστη για τη δημοκρατία. Που δεν εξαργύρωσαν με θέσεις κι οφίτσια τον αγώνα τους, που δίδαξαν πολιτικό ήθος κι ας μην το γνώριζαν. Όλοι αυτοί που υφαίνουν την ιστορική μας συνέχεια είναι οι καθημερινοί μας άγιοι. Τους χρωστάμε πολλά και κυρίως το αλύγιστο και αποφασιστικό πνεύμα. Πολύτιμη, ανυπολόγιστη κληρονομιά. Την χρειαζόμαστε κάθε φορά που τόση προσπάθεια καταβάλλεται, ώστε η κοινωνία να μετατραπεί σε έναν ακίνδυνο θεατή, ανίκανο να εμποδίσει τα σχέδια που καταστρώνονται. Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη