του Γιώργου Σκιάνη

Δεν ήξερα πώς να το πω στο Νικηφόρο. Φιλαράκια από μικροί ήμασταν. Κολλητοί. Γίναμε και κουμπάροι. Τους πάντρεψα με τη Γιωργία. Μετά μαζί στην εταιρεία. Χρόνους εικοσιπέντε. Εγώ το αφεντικό, αυτός ο άμεσος συνεργάτης μου. Πηγαίναμε καλά. Μέχρι που ήρθε η κρίση. Τέρμα τα δημόσια έργα. Μας χρωστούσαν κι ένα κάρο λεφτά. Ούτε στην οικοδομή μπορούσαμε να στραφούμε. Πέθανε κι αυτή. Αλλά αν σε κάτι διαφέρουμε με το Νικηφόρο είναι ότι η αφεντιά μου μυρίζεται το χρήμα σα λαγωνικό. Πάω εκεί που πάει. Και λέω: Από πού περιμένουμε τώρα φράγκα; Οι έλληνες έχουν γίνει πιο σφιχτοί από στρείδια. Περιμένουμε από ξένους , βορειοευρωπαίους που φυσάνε τα ευρώ. Και τι θα πάρουν αυτοί από τους έλληνες; Φέτα; Να την βράσω! Σπίτια θα πάρουνε που θα πέσουν στη μισή τιμή. Σκέφτηκα λοιπόν τη φάμπρικα του Real Estate. Και επιπλέον ενοικιάσεις μέσω μιας ωραίας πλατφόρμας. Στις πωλήσεις όμως δε χωράει ο Νικηφόρος. Δε κάνει για τέτοια. Πώς να του πω ότι πρέπει να ψάξει για δουλειά; Θα του το πω γιατί άλλο η δουλειά και άλλο η φιλία. Να βουλιάξουμε μαζί είναι τρέλα. Όταν το άκουσε άσπρισε και στηρίχτηκε στο γραφείο μου για να μην πέσει. Του πρόσφερα νερό, ήπιε δυο γουλιές και πέταξε το ποτήρι που ευτυχώς ήταν πλαστικό. Γιατί μου το κάνεις αυτό; Είπε. Του εξήγησα. Μου είπε ότι έχασε τη δουλειά της και η Γιωργία. Ο Νίκος σπούδαζε στο εξωτερικό. Τι έπρεπε να κάνει; Αν ήταν αυτός στη θέση μου δε θα μου φερόταν έτσι. Το ξέρω. Αλλά γι αυτό ακριβώς είμαι τώρα σε πλεονεκτική θέση. Δεν είμαστε ίδιοι. Είπα και την εξυπνάδα μου. Η ζωή και τα ζόρια αρχίζουν από το ίδιο γράμμα. Μάλιστα. Έτσι έληξε μια ωραία φιλία γεμάτη ωραίες πλάκες, ποτά και χαρούμενα τσιλιμπουρδίσματα. Δε βαριέσαι. Το Real Estate πήγε καλά. Και όταν πέρασε – τρόπος του λέγειν – η κρίση και ξεθάρρεψαν οι έλληνες, είπαμε να τα πάρουμε κι απ’ αυτούς. Και απλωθήκαμε στις παραλίες. Στην Αττική, στα νησιά και στα παράλια γενικώς. Το αγαπημένο μου ήταν ένα αιγαιοπελαγίτικο νησάκι μούρλια. Δε θα σας πω το όνομά του, θα το βρείτε στο βιβλίο της Αρετής Πάνου. Πιάσαμε μια μεγαλούτσικη παραλία, της αλλάξαμε τα φώτα. Διακόσιες ξαπλώστρες στήσαμε με ομπρέλες σε σχήμα φοίνικα, original China, πατέντες για δροσιά, σερβιτόρες ηλιοκαμένες με τα όλα τους, tattoo και piercing αβέρτα, σερβιτόροι τεκνά ντυμένοι στα λευκά και τιμή σαράντα και πέντε το τεμάχιον παρακαλώ, αφού έχουν και τα σκάνε, όσοι έχουν και τα σκάνε. Εκεί λοιπόν μ’ αρέσει να την στήνω στα μετόπισθεν με ένα mojito που δεν παίζεται και να ελέγχω κάνοντας και ελεύθερο μάτι. Δύο σ’ ένα γιατί αυτό το ταλέντο τόχω. Και την παραλία την έχουμε φράξει με φράχτη αισθητικά συμβατό με το περιβάλλον. Διότι το περιβάλλον το σεβόμαστε σε αντίθεση με τους πετσέτες που γεμίζουν την παραλία σκουπίδια. Μία λοιπόν τέτοια ωραία ημέρα, με την παραλία τίγκα στο κόσμο και τα ευρώ να πέφτουν με τη σέσουλα, σκάνε τρεις νοματαίοι, από την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου. Εντάξει, αυτούς τους βάζω στη κωλότσεπη, σκέφτηκα. Όταν είδα μπροστά μου το Νικηφόρο. Λίγο πιο παχουλός, λίγο πιο γκρίζος αλλά ήταν αυτός. Έκρυψα την κάποια ταραχή μου και πήγα γελαστός να τον υποδεχτώ, σαν τον παλιό καλό καιρό. Γεια σου ρε φίλε, χρόνια και ζαμάνια. Γεια σου Φώτη μου απάντησε σε φυσιολογικό τόνο. Ούτε ψυχρά ούτε θερμά. Τι γίνετε, τι κάνετε, η Γιωργία, ο Νίκος; Η Γιωργία πέθανε. Ο Νίκος δουλεύει στο εξωτερικό. Όχι ρε φίλε, λυπάμαι πολύ. Έλα κάτσε, τι θα σε κεράσουμε; Τίποτα ευχαριστώ. Για δουλειά ήρθα. Το ξέρεις Φώτη ότι είσαι παράνομα εδώ, έτσι δεν είναι; Γέλασα. Παράνομος; Όχι δα! Εντελώς. Εδώ δεν μπορεί να μπει ούτε μία ξαπλώστρα. Είναι αρχαιολογικός χώρος. Κι εσύ έκανες και περίφραξη. Το πρόστιμο είναι μεγάλο και το ξήλωμα άμεσο. Τι λες ρε φίλε; Πάμε πιο πέρα να τα πούμε μόνοι μας, με την ησυχία μας. Αυτά που ξέρεις ξέχνα τα. Είσαι παράνομος και τέρμα. Άφρισα. Τι λες ρε μπαγλαμά; Εγώ που σε έκανα άνθρωπο! Άντε να χαθείς άχρηστε πετσετάνθρωπε! Πώς θα δουλέψει ο τουρισμός ρε; Με τις πετσέτες και τα ψυγειάκια που κουβαλάτε σαν τους γύφτους; Μου γύρισε την πλάτη και παράλληλα εμφανίστηκαν δύο μπάτσοι. Θα με πήγαιναν αυτόφωρο. Σκέφτηκα το ζήτα, τη ζωή και τα ζόρια. Ο Γιώργος Σκιάνης είναι Φυσικός – Γεωφυσικός. Ζει στα Βριλήσσια.