Του Λάμπη Λαζάνη

Ζητάμε, όπως κάθε δημοτική παράταξη, την ψήφο των δημοτών· δεν διαφέρουμε ως προς αυτό. Διαφέρουμε όμως από την αμηχανία μας να προβληθούμε, να εκτεθούμε στα μάτια των δημοτών γιατί αυτόματα προβαλλόμαστε κι εμείς πλαισιωμένοι με φόντο πολιτικού μάρκετινγκ, των πλασιέ της αυτοδιοίκησης, των διακινητών και πραγματευτάδων της: χαμόγελα, καθησυχασμοί, στερεότυπα, υποσχέσεις, ακόμα και τράβηγμα των ψηφοφόρων από το μανίκι· μικρή ενόχληση για το καλό τους πάντα· για να μη χάσουν οι άνθρωποι την ευκαιρία, ισχυρίζονται οι πολιτικοί πραματευτάδες. Αλλά, τί είναι μια ευκαιρία; Ευκαιρία είναι, στην κατάλληλη ώρα και περίσταση, να σου τύχει ή να πετύχεις μια συνεύρεση, έστω φευγαλέα, με την καλή σου νεράιδα: έρχεται σε σένα και σου δίνεται, αλλά απαιτείται άκρα ετοιμότητα για να την αρπάξεις, στην ανάγκη από τα μαλλιά, αλλιώς περνάει και χάνεται! Γι’ αυτό οι δημοτικές αν και θα το μπορούσαν, δεν συνιστούν πραγματικά για όλους ευκαιρία: όμως γιατί άραγε; Πρώτο, γιατί οι περί το πολιτικό μάρκετινγκ «θηρευτές ευκαιριών» έριξαν πολλές νεράιδες σε πλατείες και δημοσιές, ως και στα γραμματοκιβώτιά μας, γελαστές, λαμπερές... Το γνωρίζουν, και πράγματι ισχύει ότι οι πολλοί «την πατάμε» κι ας διατελούμε ορμηνεμένοι από τα μικράτα μας πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός! Έπειτα, οι εκλογές δεν συνιστούν ευκαιρία και για όσους έχουμε ασκηθεί στην αναγνώριση της καλής του δήμου νεράιδας πριν ακόμη αυτή αναδυθεί μέσα από το πλήθος των ψηφοφόρων, αλλά και μετά, αφού χαθεί και πάλι μέσα σε αυτό. Ο λόγος είναι απλός: το κύμα των εκλογών φουσκώνει και ξεφουσκώνει, έρχεται και παρέρχεται, εμείς με τη νεραϊδούλα μας μένουμε πάντα εδώ και μαζί. Ρωτάτε το πώς και το γιατί; Μα, εδώ και χρόνους πολλούς στη Δράση για μια Άλλη Πόλη, το αίτημα της Άλλης Πόλης μορφώνουμε, που πάει να πει συζητάμε, αλλά έμπρακτα, ενσώματα, όπως ακριβώς το ερώτημα: «τί ζητάει ο καθένας στον Δήμο; και τί ζητάμε ΣΑΝ Δήμος; ή ακόμα: «πού αρχίζει ο Δήμος;» των Βριλησσίων εν προκειμένω; Και άλλα πολλά. Έρχεται λοιπόν, στις πολλές ευκαιρίες που άλλοτε τυχαία κι άλλοτε στοχευμένα σκαρώνουμε και μας απαντάει η νεράιδα μας. Κι έτσι, λίγο-λίγο την γνωρίζουμε. Άλλοτε σαν Συνοικιακή, άλλοτε σαν Δημοτική, άλλοτε αλλιώς. Δεν κωλώνει να ασχοληθεί με οτιδήποτε απασχολεί την ομήγυρη. Διακριτική, δεν έρχεται από μόνη της, την καλούμε πρώτα και την υποδεχόμαστε σαν δήμος, όχι σαν πλήθος. Γιατί το πλήθος άλλες Σειρήνες ακούει, γόησσες, φωτεινές. Και μαγεύεται πρόσκαιρα το πλήθος, κι ας ξέρει για την παγίδα πιστεύοντας λανθασμένα πως ο βρόγχος βρίσκεται αλλού σφίγγοντας αλλουνών τον λαιμό. Βολεύεται το πλήθος των ιδιωτών στην πίστη πως το δικό του αδιέξοδο θα αποτραβηχτεί λίγο παραπέρα... Για τούτο το «λίγο παραπέρα», για την ψευδαίσθηση της μετάλλαξης του αδιεξόδου σε λεωφόρο δημοκρατίας, γίνεται όλη η φασαρία των εκλογών. Αλλά πότε δεν ήταν στενή και τεθλασμένη η οδός της Δημοκρατίας; και γιατί να μην είναι σήμερα ακόμη περισσότερο; Επομένως για μια μάταιη ελπίδα, για την ψευδαίσθηση παράτασης μιας εφήμερης και εύθραυστης ευημερίας και παρά τα σαφέστατα σημεία καταστροφής για την διαχείριση της οποίας ήδη διαγκωνίζονται, επανέρχεται το πλήθος στην πανάκριβη σκηνοθεσία της ζωής που δεν έχει, της ζωής που δεν του δίδεται, για να κρύψει την γύμνια, την ιδιωτεία και την ερημία του· με παραισθήσεις. Όχι για πολύ πάντως· γιατί είπαμε πως οι παραισθήσεις στοιχίζουν, θα χωράμε όλο και λιγότεροι στο ακριβό-στενεμένο πλαίσιο-κοστούμι ατομικών δεδομένων και το περισσευάμενο πλήθος σύντομα θα γίνει όχλος. Και αλλοίμονο αν δεν έχουμε Δήμο, εδώ Εξω, για να στεγάσει και να θεραπεύσει τον όχλο. Και τελικά να υπερασπιστούμε τον Δήμο από κάθε άνομη Αρχή και Εξουσία. Αλλά χρειαζόμαστε Δήμο, όχι παραστάσεις και δοσοληψίες χάρη παραστάσεων. Ας έχει λοιπόν ο καθένας ελεύθερα στραμμένο το ενδιαφέρον στον θησαυρό που ζεσταίνει την καρδιά του. Όσο για εμάς, η νεραϊδούλα που μας αγαπάει, μας θέλει Δήμο. Και δεν θα της χαλάσουμε το χατίρι επειδή συμμετέχουμε στις δημοτικές. Δεν το κάναμε ποτέ ως τώρα και δεν το μετανιώσαμε. Όσοι λοιπόν εκ του πλήθους στενάζουν από τη νοσταλγία του Δήμου, από την ερημία της Πόλης, ας έρθουν μαζί μας. Κι εμείς από εδώ έχουμε κάνει την αρχή, κατοικώντας την Πόλη μας αλλιώς, και από εδώ συνεχίζουμε. Λάμπης Λαζάνης