Ο κοινοβουλευτισμός και ο κομματισμός στη αποικία. (Μέρος τέταρτο*)

1 Το πεφωτισμένο κομματικό ιερατείο, εσώκλειστο, ιπτάμενο της πραγματικότητας, με καταιγιστικές αστραπές φωτίζει - σε τηλεοπτικό χρόνο - το γήινο σκότος. Πολιτικοί και πολιτικές σκηνοθετημένες παρασκηνιακά, από ανύπαρκτες γίνονται πασίγνωστες μόλις σκάσουν μύτη στην σκηνή, εντυπωσιάζοντας το ποίμνιο που χωρίς τσομπάνο είναι ανήμπορο να βοσκήσει μόνο του. (Οι αυτοπροσδιοριζόμενοι - ως έχουν κάθε δικαίωμα - υπερασπιστές των μαζών ας αποδείξουν αντί για τις επιθυμίες τους του λόγου τους το αληθές επί των πραγμάτων). Πανάρχαια συνταγή του ίδιου του Θεού καθώς έδωσε στον Αβραάμ τις δέκα εντολές σε καταιγίδα με φοβερά και τρομερά αστραπόβροντα. Πάνω στην γη κανείς δεν ρωτήθηκε, ούτε καν συμμετείχε στην επεξεργασία τους και φυσικά με το φως των αστραπών πως να διαβαστούν; Το ποίμνιο ενώ προσκυνά το θέλημα Θεού οι Δέκα Εντολές μένουν ανεφάρμοστες ή μάλλον εφαρμόζονται όπως βολεύει τον καθένα. Στο στημένο καταιγιστικό – πολεμικό σκηνικό, με μάτια και μυαλά θολωμένα οι γήινοι δέχονται καλύτερα τις «μεγάλες ιδέες». Υπό το παραμορφωτικό φως των στιγμιαίων αστραπών όπως όπως τις βλέπουν, ακούνε ό,τι ακούνε, παίρνουν δηλαδή «μια ιδέα» καθώς βιάζονται να σωθούν από το σκότος του κάτω κόσμου. Η καλή πίστη αρκεί για να αποκτήσουν τα καλά του «πάνω» κόσμου. Άλλωστε – το είπαμε - είναι θέλημα Θεού. 2 Συμβαίνει στη διάρκεια των καταιγίδων κάποιοι με ανάγκη να «φωτιστούν», ανάβουν ένα κεράκι σε κάποια στεγανή γωνιά της γης προστατευμένης από το εκτυφλωτικό αστραπιαίο φως. Εκεί λοιπόν, στο αφανές παραγώνι το προμηθεϊκό φως του κεριού δίνει μορφή στην ανάγκη τους και γίνεται αιτία για πολλά σοβαρά πράγματα καθώς καθιστά αυτόφωτους τους ετερόφωτους. Το σταθερό φως είναι δικό τους, το περιφρουρούν το διαχειρίζονται το συντηρούν. Είναι αρκετό για να μελετούν τα αποτελέσματα των πράξεών τους, να βγάζουν συμπεράσματα να αναλύουν να ωριμάζουν να προχωρούν κατοχυρώνοντας την εξέλιξη με ό,τι αυτή έχει μέσα, νίκες απογοητεύσεις πισωγυρίσματα λάθη. Όλα αυτά τα δικά τους - δικά τους, κι ας έχουν λάθη - δικά τους και τα λάθη. Είναι λύτρωση ένα κέρινο φως στο κρισιακό σκότος, όσο να υπολογίζουμε τον δικό μας Κοινό Τόπο και Χρόνο ως υποκείμενοι των απόψεων και της ύπαρξής μας. Κάπως έτσι υπερασπίζουμε την Συλλογικότητα που επιλέγει το φως του γήινου κεριού μέχρι εκεί που φωτίζει οριζοντίως ιστάμενους και παριστάμενους και όχι το κάθετο αστραπιαίο θεϊκό που φωτίζει προϊστάμενους και υφιστάμενους. Η Συλλογικότητα υπάρχει εν ζωή όσο ανανεώνει συνεχώς τον ΣΚΟΠΟ της ύπαρξής της, τα: τι – πώς – πού - γιατί, των καταστάσεων. Όλους μα όλους εκείνους που ίσως και καλοπροαίρετα προσπερνούν τους βασανιστικούς πολιτικούς στοχασμούς, η ζωή τους καταδικάζει να ζουν ενσωματωμένοι στο σύστημα εντολών των πάνω προς τους κάτω που μάλλον υλοποιούνται μόνο προς το σκέλος των συμφερόντων των άνωθεν εντολέων. Όσο περιμένουμε προοδευτικές λύσεις ουρανοκατέβατες, πληρώνουμε τις συνέπειες ταυτισμένοι με τους «πολλούς» και τις «μαζικές» επιλογές που ολοένα αποτυχαίνουν να υπερασπίσουν τα συμφέροντά μας. Τα θέλουμε όλα έτοιμα στο πιάτο, μάλλον προσευχόμενοι κάτι να μείνει από τα όσα τάζουν οι δημαγωγοί ηγετίσκοι. Παρασυρόμαστε πανεύκολα βγάζοντας με τα χέρια μας τα μάτια μας. Γιάννης Τσίχλας (*) Η τραμπάλα, η κουτάλα και το μελωμένο έδρανο (Μέρος πρώτο), 15/01/2021 Η περικεφαλαία με το δάχτυλο και ο άταφος με τον μαύρο σκούφο (Μέρος δεύτερο), 21/1/21 Ο μικρομεσαίος χυλός, τα νέα μοντέλα και τα τούβλα, (Μέρος τρίτο) 5/11/23