Πέμπτη 22 Μαΐου, 8:00μ.μ., ΤΥΠΕΤ

Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση και οι Εκδόσεις Καστανιώτη σας προσκαλούν σε συζήτηση για το νέο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη «Κορνιζωμένοι», στην αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος, πάρκο Μίκης Θεοδωράκης (πρώην ΤΥΠΕΤ Υμηττού και Πλαταιών), την Πέμπτη 22 Μαΐου 2025, στις 8:00μ.μ. Η συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει βιβλία της. Κορνιζωμένοι «Τυχερή, αντί Κρανιά, έτσι λέγανε την πόλη μερικοί πιο παλιοί και πολύ δίκαιος ο τίτλος, ούτε μία ανθρωποκτονία εδώ και δεκαετίες, οι κτηματικές διαφορές και τα συζυγικά κερατώματα δεν είχαν οδηγήσει ντόπιους σε ακραίες συμπεριφορές, η τοπική Αστυνομία ασχολιόταν με παραβίαση ωρών κοινής ησυχίας, παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, διαρρήξεις, εξυβρίσεις και φασαρίες για τα ποδόσφαιρα και τα κομματικά. Με τον καιρό ο Στέλιος Σπούγιας είχε προσχωρήσει στο πνεύμα της πλειοψηφίας των ντόπιων, που θεωρούσαν πως τα δύο πιο χρήσιμα ρήματα στη ζωή είναι τα βολεύομαι, ξεβολεύομαι. Κάνα δυο φορές, μετά που η Χιονία του τα φόρεσε με τον επιστήμονα και του ζήτησε διαζύγιο, είχε σκεφτεί να σηκωθεί να φύγει σαν κύριος, γιατί όχι στην Αυστραλία, τόσο μακρινή σαν μία περίπτωση Άλλου Κόσμου. Υπήρχε ο μικρός όμως, ο μοναχογιός του, ο Χρόνης του. Δεν το έσκασε λοιπόν, έμεινε στις κορνίζες, παραφουσκώνοντας το νόημα του μαγαζιού και το ειδικό βάρος των σχέσεων με την ποικιλία των πελατών. Κάποια πρωινά άνοιγε το παράθυρο, κοιτούσε ψηλά και τα έριχνε στον παραλήπτη, ουρανέ της Κρανιάς, φουκαρά μου κι εσύ, τι έχεις αποκαλύψει φωτεινός, τι έχεις κουκουλώσει σκοτεινός. Μετά απευθυνόταν και στον εαυτό του, ρε μαλάκα Στέλιο, δεν πας να δεις αν έρχομαι; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου). Η Ιωάννα Καρυστιάνη γεννήθηκε στα Χανιά το 1952 από Μικρασιάτες γονείς. Σπούδασε νομικά. Δούλεψε ως σκιτσογράφος. Στις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν εννέα μυθιστορήματα και δύο συλλογές με διηγήματά της. Έχει συνεργαστεί στο σενάριο της ταινίας «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009) και έχει γράψει τα σενάρια των ταινιών «Nύφες» (Εκδόσεις Kαστανιώτη, 2004), «Μικρά Αγγλία» και «Το τελευταίο σημείωμα» του ίδιου σκηνοθέτη. Έγραψαν για το βιβλίο: «Ο Στέλιος φαίνεται ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, ανίκανος για βίαια ξεσπάσματα, όμως η βία που δεν ικανοποιείται εξακολουθεί να συσσωρεύεται, μέχρι τη στιγμή που ξεχειλίζει και ξεχύνεται με ολέθριες συνέπειες. Σε αντιστοιχία με τη Μήδεια, που στη θέση του αληθινού μισητού αντικειμένου, που μένει απρόσβλητο, βάζει τα παιδιά της, ο Στέλιος τοποθετεί τον γιο του σ' αυτή τη θέση, ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που τον καταδιώκει δεν είναι η γυναίκα του, αλλά η ίδια του η ύπαρξη. Μην μπορώντας να ξεφύγει από τη ζωή του, θα «κορνιζώσει» τον εαυτό του κι όσους αγαπά, θα τους καταδικάσει στην ακινησία, θα τιμωρήσει μέσω του εγκλήματός του τη γυναίκα του, θα καταφέρει να σβήσει το ποθητό πράσινο χρώμα από τα μάτια της, υπενθυμίζοντάς μας πως μόνο ένας γονιός μπορεί να διαπράξει το τέλειο έγκλημα προς τα παιδιά του, αυτό που δύσκολα μπορεί να εξιχνιαστεί, γιατί τα παιδιά του θα τον προστατεύσουν όπως προστάτευσε ο νεκρός Χρόνης τον πατέρα του. Η Καρυστιάνη με τους Κορνιζωμένους, ένα από τα πιο δυνατά της μυθιστορήματα, προσεγγίζει με θάρρος και τόλμη ένα δύσκολο θέμα, αυτό της παιδοκτονίας, και χωρίς να δίνει άφεση αμαρτιών, διερευνά τη δυνατότητα να ξεφύγει κανείς από μια μοίρα προδιαγεγραμμένη από τη γέννησή του.» (Ιωάννα Φωτοπούλου, bookpress) «Η Ιωάννα Καρυστιάνη είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις σημαντικότερες, σύγχρονες Ελληνίδες συγγραφείς. Τον Νοέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Κορνιζωμένοι» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Πρόκειται για ένα από τα μυθιστορήματά, που μου κράτησαν συντροφιά λίγες μέρες πριν την έλευση του νέου χρόνου. Δεν μπορούσα λοιπόν να ξεκινήσω τα φετινά μου κείμενα για βιβλία, από κάποιο άλλο μυθιστόρημα, παρά μόνο από τους Κορνιζωμένους της Ιωάννας Καρυστιάνη. Ένα μυθιστόρημα που ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να μου θυμίσει όλους εκείνους τους λόγους, για τους οποίους αγαπώ και ξεχωρίζω τη συγκεκριμένη συγγραφέα. Οι ΚΟΡΝΙΖΩΜΕΝΟΙ είναι ένα γοητευτικό μυθιστόρημα, μυθιστόρημα βαθιά μελαγχολικό, υπαρξιακό και σκοτεινό σε σημεία, που αναντίρρητα το εντάσσει κανείς στην κατηγορία του κοινωνικού δράματος. Ένα μυθιστόρημα που χτίζεται σιγά-σιγά και αρκετά προσεκτικά από τη συγγραφέα, η οποία δημιουργεί ένα θα έλεγα αργό αναγνωστικό τέμπο και μία αμφίσημη ατμόσφαιρα όπου τα συναισθήματα υφέρπουν, μέχρι τι στιγμή εκείνη που η αλήθεια έρχεται στο φως και τότε το συναίσθημα ξεχειλίζει, η αλήθεια σοκάρει και γίνεται δυσκολοχώνευτη!» (Γιάννης Ζαραμπούκας, zarabooks.gr) «Πρόκειται για ένα δυνατό, σκληρό και ψυχολογικά φορτισμένο μυθιστόρημα, που αποτυπώνει με ακρίβεια τη μικροαστική επαρχιακή ζωή και τις καταπιεσμένες εντάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε τραγωδία. Η Ιωάννα Καρυστιάνη, με την ιδιαίτερη γλώσσα της και τη διεισδυτική της ματιά, δημιουργεί μια ιστορία που συγκλονίζει, όχι τόσο λόγω του ίδιου του εγκλήματος, αλλά λόγω της ψυχολογικής κατάστασης του ήρωα που οδηγείται εκεί. Είναι ένα βιβλίο που αφήνει τον αναγνώστη με ένα αίσθημα πικρίας κι αμηχανίας, και προβληματισμένο για το πώς η καθημερινή ματαίωση μπορεί να γίνει εκρηκτική. Ένα από τα πιο δυνατά βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η ψυχολογική εμβάθυνση στον ήρωα αποτελεί σαφώς ένα από τα δυνατά σημεία του μυθιστορήματος: Ο Στέλιος Σπούγιας δεν είναι ένας μονοδιάστατος «κακός»· η συγγραφέας τον σκιαγραφεί με τέτοιον τρόπο που, παρότι οι πράξεις του είναι φρικτές, κατανοούμε την πορεία του προς την άβυσσο. Επίσης, πολύ δυνατή είναι και η απόδοση της επαρχιακής ζωής: Η Κρανιά είναι ένας μικρόκοσμος όπου οι ζωές των ανθρώπων είναι αλληλένδετες, οι σιωπές βαραίνουν και οι προκαταλήψεις καθορίζουν συμπεριφορές. Η λεπτομέρεια με την οποία αποτυπώνεται η καθημερινότητα προσδίδει μια σχεδόν κινηματογραφική αίσθηση. Η γραφή της Καρυστιάνη είναι απολαυστική, γεμάτη ευφυείς παρατηρήσεις και βαθύ συναισθηματικό φορτίο, ενώ η χρήση της ντοπιολαλιάς και η ειρωνεία λειτουργούν υποδειγματικά. Στα δυνατά σημεία, επίσης, η πρωτότυπη αφήγηση: Το γεγονός ότι το έγκλημα αποκαλύπτεται τόσο νωρίς δίνει στην ιστορία μια αίσθηση καταδίκης και αναπόφευκτης τραγωδίας, κάνοντάς την ιδιαίτερα έντονη σε συναισθηματικό επίπεδο.» (Αλεξία Βλάρα, diastixo.gr).