Απέναντι στη μετριότητα και την κομματοκρατία αντιπαραθέτουμε μια αγωνιστική διαδρομή κι' ένα όραμα αναγέννησης του Δήμου.

Ακούγοντας τον απολογισμό της τετραετίας από τον Μάρκο για λογαριασμό της ΔΡΑΣΗΣ, μου έρχονται στο μυαλό δύο σκέψεις. Πρώτον, κανείς εκτός από μας, ούτε και η διοίκηση του Δήμου, όπως θα όφειλε, δεν έχει επιχειρήσει ποτέ να πει δυο λόγια, να εξηγήσει τα πεπραγμένα της, να απολογηθεί μπροστά στους πολίτες. Δεύτερον, υπάρχει γύρω μας η πραγματικότητα και υπάρχει και μια παράλληλη δημοσιογραφική πραγματικότητα. Εν προκειμένω, θυμήθηκα ότι το «Βήμα», μια μεγάλη και έγκριτη εφημερίδα, χαρακτήρισε πρόσφατα τον υποψήφιο δήμαρχο της «Νέας Πνοής» κ. Πισιμίση, ως παράδειγμα δημιουργικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα. Γιατί; Επειδή σε συνεννόηση με την υπηρεσία πρασίνου του Δήμου Βριλησσίων, φύτευσαν κάποια δεντρύλλια, εδώ στο ΤΥΠΕΤ. Οι υπάλληλοι του δήμου έκαναν τη δουλειά και οι πολιτευτές έβγαζαν φωτογραφία. Δεν υποτιμώ την πράξη. Αλλά αναρωτιέμαι, θα μπορούσε ποτέ κάποιο ΒΗΜΑ να ανακαλύψει τις εκδηλώσεις της ΔΡΑΣΗΣ, της κάθε ΔΡΑΣΗΣ; Να αξιολογήσει ότι υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι, όχι μια φορά, αλλά εκατοντάδες φορές, αφιέρωσαν το χρόνο τους, ένα απόγευμα κάθε εβδομάδα, για να προβάλουν δωρεάν ταινίες ή για να δώσουν ένα βιβλίο από τη δανειστική τους βιβλιοθήκη, μια Μαρίνα, μια Βάλια, μια Μαρία ή το καλοκαίρι, κάποιος Λεωνίδας, κάποιος Θανάσης, ένας Χάρης, ένας Γιάννης, (όχι εγώ), είναι πάντα εκεί να για να βάλουν το πανό – οθόνη στο 2ο Γυμνάσιο; Ποτέ κανένα ΒΗΜΑ δεν θα τα αξιολογήσει αυτά. Εδώ δεν τα αξιολογεί ούτε ο δήμαρχος Βριλησσίων, ο οποίος δεν βρήκε ποτέ τον χρόνο να έρθει σε μια προβολή της ΔΡΑΣΗΣ, να δείξει ότι δίνει σημασία στην προσπάθεια. Και τα αναφέρω αυτά προκαταβολικά γιατί αυτός είναι ο συστημικός κόσμος. Μια κατασκευή. Και αυτό είναι το όριο συμπεριφοράς των συστημικών δημάρχων, ο δήμος αρχίζει και τελειώνει στα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Και κλείνω την παρένθεση. Είμαστε εδώ σήμερα, για να συζητήσουμε την έναρξη μιας νέας προσπάθειας, με ορίζοντα της εκλογές του Οκτωβρίου. Γιατί οι εκλογές είναι μια διεκδίκηση, μια μάχη που πρέπει να δοθεί, που δεν παρακάμπτεται, από την έκβαση της οποίας θα εξαρτηθούν πολλά για την πόλη και το μέλλον της. Και είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε, να κρατήσουμε ένα παράθυρο δυνατοτήτων ανοιχτό, την προοπτική για τις καλύτερες μέρες που θα ‘ρθουν. Αναφέρομαι σε μια νέα προσπάθεια αλλά όχι σε μια πραγματική έναρξη. Γιατί εμείς δεν ξεκινάμε με τις εκλογές. Έχουμε μια συνέχεια στην πόλη και μια διαρκή παρουσία, στο δημοτικό συμβούλιο, στον πολιτισμό, έχουμε μια συμβολή στην κοινωνικότητα, στις εθελοντικές δράσεις, υπάρχουμε με τον τρόπο μας σε αναφορά με το τοπικό και την τοπικότητα. Υπάρχουμε ως τοπικό πολιτικό υποκείμενο, ως παρέες που πίνουν μαζί καφέ τις Κυριακές, ως πραγματικοί άνθρωποι που κινούνται στην πόλη, όλα αυτά μαζί, δεν είμαστε πολιτιστικός σύλλογος, δεν είμαστε εκλογική κατασκευή, δεν είμαστε κομματική αντιπροσωπεία, δεν είμαστε η Τοπική της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ, είμαστε μια δρώσα συλλογικότητα με κινηματική διάσταση που απογράφεται στα συνοικιακά πράγματα των Βριλησσίων. Και ως τέτοιοι θα δώσουμε τη μάχη των εκλογών. Όχι γιατί μας ορίζουν οι εκλογές, θα είμαστε και μετά από αυτές στην πόλη. Αλλά γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τις τοπικές υποθέσεις στα χέρια των παραγόντων του συστημισμού, να αφήσουμε το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα να διαχειρίζεται εν λευκώ τον Δήμο μας όπως διαχειρίζεται τη χώρα, να αφήσουμε την πόλη χωρίς εναλλακτικές, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς να ταράζουμε τα νερά. Εικόνα πρώτη. Η χώρα και οι δήμοι. Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια πέρασε από μια χρεοκοπία. Της επιβλήθηκε ένα ειδικό καθεστώς. Γνώρισε την εκρηκτική ανάπτυξη του αντιμνημονιακού κινήματος και τον οδυνηρό αφοπλισμό του το 2015, μετατράπηκε σε χώρα με γκριζαρισμένη και αμφισβητούμενη κυριαρχία, σε απειλούμενη χώρα, μετέωρη, της οποίας οι υποδομές εξακολουθούν να λεηλατούνται. Και αυτά, σε μια περίοδο τεκτονικών αλλαγών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων σε όλο τον πλανήτη, μετά από πανδημίες και με έναν πόλεμο στην Ευρώπη ακόμη ανοιχτό. Επομένως, δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση «κανονικότητας» και εφησυχασμού, σαν αυτήν που πλασάρουν οι συστημικές παρατάξεις σαν να μην τρέχει τίποτα, μιλώντας πότε για ασφαλή προάστεια πότε για την μείωση του αποτυπώματος του διοξειδίου του άνθρακα στα Βριλήσσια. Κοροϊδεύουν. Και αποκοιμίζουν. Γιατί εντωμεταξύ, η Πόλη της οποίας έχουν αναλάβει την ευθύνη, διαλύεται στα χέρια τους. Όπως κάθε τι συλλογικό και «κοινό», αποδομείται, χάνεται η «τοπικότητα», παντού τα ίδια, πόλεις άδειες από περιεχόμενο, χωρίς δημότες, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς μοίρασμα, χωρίς δημόσιο χώρο, χωρίς δικτυώσεις, χωρίς τοπική ζωή, χωρίς διαδικασίες, χωρίς διαβουλεύσεις, χωρίς τοπικά δημοψηφίσματα, που δεν έγιναν ποτέ πουθενά, χωρίς απολογισμούς, με κατοίκους πελάτες που πάνε κι έρχονται, ψωνίζουν, πληρώνουν τα τέλη τους, ενδιαφέρονται να είναι ο κάδος τους καθαρός, ως εκεί. Πόλεις πεδία προς εκμετάλλευση, χωρίς τίποτε αυθεντικό που να πηγάζει από την τοπική κοινωνία. Και οι οποίες, με το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο, θα διοικούνται από δημάρχους ανεξέλεγκτους, που θα εγκαθίστανται για 5 χρόνια και θα κάνουν ό,τι θέλουν με διασφαλισμένες πλαστές πλειοψηφίες του 60%. Αυτή είναι η κατάσταση. Για την οποία στον Δήμο δεν μιλάει κανείς. Δεν την βλέπουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να δουν. Εικόνα δεύτερη: Ποιός αποφασίζει; Μόλις πριν δυο εβδομάδες συζητήθηκε η συμμετοχή του Δήμου Βριλησσίων στο Πρόγραμμα «ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΤΣΗΣ» μέσω δανείου που χορηγείται από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ύψους 1.759.138 € για να προμηθευτούμε άλλους 20 βυθιζόμενους κάδους. 1.759.138 για βυθιζόμενους κάδους, έχουμε ήδη δώσει περίπου άλλα τόσα, το ίδιο κάνουν άλλοι 320 δήμοι, τα εκατομμύρια πάνε κι έρχονται, ποιος ρωτήθηκε, ποιος έβαλε αυτές τις προτεραιότητες, ποιος εισάγει τους κάδους, ποιος τους συντηρεί, ποιος τους χρηματοδοτεί, ποιος αξιολόγησε τη λειτουργία τους, ποιος δίνει και βραβεία στους Δημάρχους που τους τοποθέτησαν, όλα καλά, μπορεί να είναι χρήσιμο, αλλά ποιος αποφασίζει για τους πόρους μας; Εικόνα τρίτη: Οι πολιτευτές. Το πολιτικό προσωπικό της πόλης είναι αντανάκλαση του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Δείτε τους. Τα ίδια κάνουν. Μεταφέρουν στη γειτονιά το κλίμα, το στυλ, τις πολώσεις, την επιχειρηματολογία, τις αντιπαραθέσεις, την αθλιότητα, τα ψέματα και τον κυνισμό της Βουλής. Δεν φτάνει που τους βλέπουμε στις τηλεοράσεις, πρέπει να τους βλέπουμε και στη γειτονιά. Αλλά δεν γίνεσαι δήμαρχος σήμερα χωρίς την έγκριση των κομμάτων, χωρίς παράγοντες, υπουργούς, παρατρεχάμενους, media, βουλευτές. Δεν σε αναδεικνύει η Πόλη, σε αναδεικνύει το κομματικό σύστημα, η Τοπική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό η αυτοδιοίκηση έχει καταστεί προθάλαμος του πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό δεν έχει καμία αυτονομία, κανένα έρμα, μια Β’ Εθνική, μέσω της οποίας διάφοροι δήμαρχοι, όπως ο σημερινός των Βριλησσίων, προσπαθούν να ανέβουν στο πάνω γκρουπ, να αποκτήσουν διασυνδέσεις, να παίξουν πιο «μεγάλα» παιχνίδια. Και σε δεύτερο πλάνο η Πόλη, κανένα μεράκι, καμία διάθεση προσφοράς, κανένας κυρ Γιάννης όπως παλιά, μια κατάσταση κυνικότητας και ιδιοτέλειας. Αυτό έχει συμβεί. Εικόνα τέταρτη: Η μη-πολιτική «Για τα Βριλήσσια που μας αξίζουν», λέει ο κ. Πισιμίσης για να αντιπολιτευτεί τον κ. Μανιατογιάννη. Αλλά τι θα πει αυτό; Πόσα πράγματα χωράνε σ’ αυτό; Με τον κ. Άδωνη Γεωργιάδη στο μπράτσο θα φτιάξουμε τα Βριλήσσια που μας αξίζουν; Τέσσερεις υπουργοί της κυβέρνησης ήταν στην πίτα του συνδυασμού του. 8 χρόνια Ιωαννίδης, 8 χρόνια Μανιατογιάννης, το πινγκ πονγκ να συνεχίζεται, δεν μάθαμε τίποτα, πόσα ακόμη χρόνια πρέπει να περάσουν για να βρεθούμε πάλι στο ίδιο σημείο; Και για πόσο καιρό θα αρκούμαστε στην ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή στην ατζέντα της επιφανειακότητας, σε παρεμβάσεις που προκρίνουν φυτεμένες στέγες σε σχολεία που δεν έχουν αίθουσες (αφήστε το ξεχασμένο 3ο Λύκειο) ή σταθμούς εξυπηρέτησης ηλεκτρικών οχημάτων σε δρόμους που έχουν να συντηρηθούν δεκαετίες, στους πολιτευτές που συρρέουν προεκλογικά και μετά εξαφανίζονται, για πόσο ακόμη καιρό θα κοροϊδευόμαστε με βραβεία χωρίς αντίκρισμα, με τις αερολογίες των δελτίων Τύπου, τη διαπλοκή, τα ρουσφέτια, τη λαμπρότητα των προεκλογικών μακετών, το γενικευμένο στυλ της «παράγκας» και της πόλωσης, την εικόνα μιας αυτοδιοίκησης που παρακάμπτει τα κρίσιμα και τα αναγκαία υπέρ των κομματικών συσπειρώσεων και των συμφερόντων τους; Εικόνα Πέμπτη και τελευταία: Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης είναι η συγκροτημένη Πόλη. Είναι μια πολιτική ΑΝΑΤΑΞΗΣ του Δήμου. Που πρέπει να σχεδιαστεί. Εκεί όπου ο δημότης είναι πολίτης, όχι πελάτης και ψηφοφόρος. Εκεί που ο δημότης τίθεται στο επίκεντρο. Αυτό είναι το όραμα. Αυτή είναι η πραγματική δουλειά των δημάρχων. Όχι οι αναθέσεις, οι εργολαβίες, οι δημόσιες σχέσεις, οι καριέρες, τα ωφελήματα, το «περνάμε καλά». Ο δημότης και ο ρόλος του είναι δουλειά τους. Οι ανάγκες και τα «θέλω» της κοινότητας που πρέπει να εκφραστούν. Οι δυνατότητες της κοινότητας που πρέπει να αναδυθούν, όχι να εγκλωβίζονται, να χάνονται και να εκτρέπονται στις τοπικές και στα γραφεία. Δήμος είναι στάση προσφοράς, όχι ιδιοτέλειας. Δήμος είναι ό,τι επενδύει στην κοινωνικότητα, όχι στην εξατομίκευση, την κατάτμηση και την απομόνωση. Είναι οι κοινωνικές σχέσεις, που κάποιος πρέπει να τις οργανώσει και να τις υποδεχτεί. Είναι οι υποδομές που διευκολύνουν τους ανθρώπους να δημιουργήσουν, να ασκήσουν τα ενδιαφέροντά τους, να συναντηθούν. Που πρέπει να υλοποιούνται, και να φροντίζονται και να συντηρούνται, όχι να καταρρέουν και να απαξιώνονται. Δείτε γύρω σας αυτή την αίθουσα, δείτε αυτό το κτήριο, υποτίθεται πολιτισμού, δείτε το πάρκο έξω και μετά πέστε μου, για ποιόν πράσινο Δήμο μιλάμε; Πρέπει να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Αξιοποιώντας δυνατότητες και διαθέσεις, έστω αδρανοποιημένες, να αποτελέσουν αυτές εφαλτήριο να ιδωθούν τα βαθύτερα και τα πιο σημαντικά, να μπουν όλα σε ένα δρόμο, μακριά από την κατάσταση ξηρασίας στην οποία οδηγούμαστε μεθοδευμένα και συστηματικά. Σε αυτά διαφέρουμε από τις συστημικές παρατάξεις. Στην οπτική μας για την πόλη και την αυτοδιοίκηση. Και μπορεί να ζούμε σε μια κατεδαφιστική περίοδο, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να ξεφύγουμε από τη λογική της καταγγελίας και της γκρίνιας, από τους ανούσιους καυγάδες και τις αντιπαραθέσεις, από το τι είπε ο ένας και ο άλλος και να κινηθούμε ανατακτικά, αλλάζοντας την οπτική μας για τα πράγματα. Σε ένα Δήμο μικρό και ομοιογενή σαν τα Βριλήσσια, δεν χρειάζονται χίλια χρόνια να γίνουν αυτά, να αλλάξει το κλίμα, αρκεί να το πιστέψουμε, να το μοιραστούμε, να το προχωρήσουμε, να αναλάβουμε την ευθύνη ενός σχεδίου και να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Αυτό σας προτείνουμε και δεν είναι η πρώτη φορά που το θέτουμε: Την προοπτική μιας καθολικής αναγέννησης για τον δήμο, που θα φρενάρει τη διαλυτικότητα και την αποδόμηση και θα ενεργοποιήσει τους πολίτες γύρω από τα σημαντικά και τα αναγκαία, ενισχύοντας μια κουλτούρα δοτικότητας και προσφοράς, όχι ιδιοτέλειας. Κάποιοι τα θεωρούν αυτά ουτοπικά. Ότι θεωρητικολογούμε, ότι αυτά δεν γίνονται, ότι δεν έχουμε προτάσεις για τα συγκεκριμένα, (ενώ όλοι αυτοί που έχουν, είδαμε που οδήγησαν τα πράγματα). Κι’ όμως. Εδώ και χρόνια, και επεξεργασμένες προτάσεις έχουμε καταθέσει, (δεν είναι άλλωστε και τόσο δύσκολο, λίγη σοβαρότητα να υπάρχει), και θέση έχουμε πάρει για τα μεγάλα ζητήματα του προαστίου, και κάποια από αυτά τα έχουμε αναδείξει, και όλα είναι δημοσιευμένα, και σε επόμενη φάση, μέχρι τις εκλογές, μπορούμε να τα ξανασυζητήσουμε. Η λειτουργία μας είναι και προγραμματική και διαχειριστική. Αλλά το θέμα είναι αλλού. Το θέμα είναι ότι αυτό που μοιάζει ουτοπικό και που όντως είναι δύσκολο, γιατί απαιτεί την ενεργοποίησή μας, όχι μόνο δεν είναι κάτι ανεφάρμοστο, όχι μόνο δεν είναι κάτι μακρινό, όχι μόνο είναι κάτι πιο δημοκρατικό, για το οποίο και μόνο θα άξιζε κανείς να αγωνιστεί, αλλά είναι και η μόνη διασωστική πρόταση για τη ζωή μας στην πόλη. Απέναντι στην αποδόμηση, τους κομματάρχες, στον ατομισμό, στην ανεπάρκεια, στην αναβλητικότητα, απέναντι στην αμεριμνησία και στη λογική της ανάθεσης, απέναντι στον συντηρητισμό και την χειριστικότητα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να υπάρξει πραγματικός δήμος και πολίτες, παρά αυτός. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του δήμου και των δημοτών και ΕΠΑΝΑΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. Και αυτά, δεν τα λέμε ως εκλογικές τακτικές. Δεν είναι επικοινωνιακά, είναι ο τρόπος που ζούμε στην πόλη, είναι ήδη κάτι πραγματικό, όσο πραγματικές είναι οι συγκεκριμένες μας παρεμβάσεις, η ιστορικότητα της προσπάθειας, η βιωματική μας συμμετοχή στο τοπικό γίγνεσθαι, χωρίς παζάρια, χωρίς αλισβερίσια και πάρε – δώσε με κόμματα και τοπικές εξουσίες, χωρίς ημερομηνία λήξης τις εκλογές. Υπάρχουμε μετέχοντας. Μακριά από λογικές αναζήτησης προνομίων και πολιτικής καριέρας. Και απέναντι στη μετριότητα και την πνιγηρή κομματοκρατία αντιπαραθέτουμε την μακρόχρονη αγωνιστική μας διαδρομή και ένα ΟΡΑΜΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ. Με στόχο έναν Δήμο που θα μετατοπίσει το κέντρο βάρους της πολιτικής του από το συνεχές αλισβερίσι όλων με την τοπική εξουσία, σε ένα κίνημα ευθύνης, δημοκρατίας, συμμετοχής και χειραφέτησης, συντονισμένο με τα ζητούμενα της χώρας και της κοινωνίας. Αυτά είναι τα όπλα μας, με αυτά θα πάμε στις εκλογές. Στο κάτω – κάτω, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε όλα, κάτι σημαντικό θα έχει γίνει. Ένα προχώρημα. Η μάχη θα έχει δοθεί, δεν θα μείνουμε θεατές. Στο κάτω – κάτω, το θέμα είμαστε όλοι εμείς εδώ. Το ότι είμαστε εδώ! Είμαστε εδώ, μια παρέα μέσα στην πόλη με κοινές ιστορίες, με κοινές αναφορές, με ανάλογες εμπειρίες και προσδοκίες, λιγότερο ή περισσότερο διαθέσιμοι και ταυτόχρονα απογοητευμένοι, εμείς είμαστε εδώ, και κάποιοι άλλοι ακόμη, που θα συναντήσουμε. Και όσο κι αν τα πράγματα δυσκολεύουν, όσο κι αν ο ουρανός μεριές φορές μαυρίζει, αυτό που λέμε και σήμερα, είναι παρόλα αυτά πάμε, πάμε ακόμη μια φορά μαζί, αυτό φτάνει! Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, 11.00πμ, ΤΥΠΕΤ (απομαγνητοφωνημένο κείμενο)