του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Επείγουσα και μόνο από το γεγονός ότι το 10% τουλάχιστον των συνδημοτών μας με ειδικές ανάγκες και χθες και προχθές και αύριο, εμποδίζεται και θα εμποδίζεται να χρησιμοποιεί τα πεζοδρόμια της πόλης μας, γι’ αυτό που λέει το όνομα τους! Την εγκληματικά συνηθισμένη αδιαφορία από όλους τους υπόλοιπους που έστω και μερικώς μπορούμε ακόμη να τα χρησιμοποιούμε, την χαρακτηρίζω επιεικώς απαράδεκτη! Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί και να απασχολήσει την κάθε δημοτική παράταξη που είναι ή φιλοδοξεί να βρεθεί στο τιμόνι της διοίκησης και μέριμνας για τον δήμο μας, κατά προτεραιότητα! Και μολονότι το ποσοστό που αρχικά ανέφερα λίγο-πολύ παραμένει σταθερό, ο απόλυτος αριθμός των εμποδιζόμενων συνεχώς αυξάνει, ανάλογα με την αύξηση του πληθυσμού σ’ αυτό το πολύπλευρα προνομιούχο προάστιο. Γιατί τόσο οι δρόμοι όσο και τα πεζοδρόμια ούτε πλαταίνουν μηδέ μακραίνουν, παραμένοντας οι ίδιοι και τα ίδια από τον καιρό που ο δήμος ήταν κοινότητα και ζηλευτή κηπούπολη. Έτσι κάποιοι κάποτε την γνωρίσαμε. Και οι κοινοτάρχες μας χωρίς πολλή σκέψη, λίγες γνώσεις και θέλω να πιστεύω καλή πρόθεση, φύτεψαν ότι και όπου ήθελαν με καλό σκοπό για να την ομορφύνουν και την ομόρφυναν! Και τα Βριλήσσια σήμερα σχετικά με άλλους δήμους στο λεκανοπέδιο, έχουν κάποιο πράσινο, πράσινο όμως που σιγανά, λάθρα και ανεπαίσθητα έγινε παγίδα και βραχνάς! Οι πεζοί στους δρόμους όλο και πιο πολλοί, ο εκνευρισμός των οδηγών στο κόκκινο, τα ατυχήματα αρκετά και ευτυχώς μέχρι σήμερα μερικώς ή ολικώς ιάσιμα. Σε πολλά απ’ αυτά υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες. Και δεν είναι μόνο που οσημέραι περισσότερα αυτοκίνητα παρκάρουν στους δρόμους και τους στενεύουν ακόμη πιο πολύ αλλά και μια άλλη παράμετρος θα τα κάνει ακόμη περισσότερα. Μετά τον καταστροφικό σεισμό το 1986 στην Καλαμάτα, ο καθηγητής Παν/μίου Παναγιώτης Καρύδης, πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στην αντισεισμική τεχνολογία, ενοχοποίησε τις πολυκατοικίες που είχαν πιλοτές για την ελαττωμένη τους αντοχή. Ύστερα απ’ αυτό δόθηκε το Ο.Κ. για το κτίσιμο τους. Ύστερα απ’ αυτό με τους ευνοϊκούς όρους κτισίματος λόγω της θέσης τους, αμφιβάλλει κανείς ότι με την ακριβή στέγαση στην πόλη μας δεν θα εκτοπιστούν τα αυτοκίνητα απ’ αυτές; Είναι ζήτημα χρόνου για να προστεθούν και αυτά στους δρόμους. Ολοφάνερα το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Οφείλουμε να σκεφτούμε και να δράσουμε σοβαρά, συναινετικά και υπεύθυνα με την καλή ενημέρωση όλων. Και προσωπικά δεν αποδέχομαι με κανέναν τρόπο τον εαυτό μου με μειωμένη ευαισθησία στο ωραίο και το ωφέλιμο. Ούτε θα γίνω δραπέτης. Συμφωνώ κατ’ αρχάς ότι το πράσινο στα Βριλήσσια δεν πρέπει να μειωθεί αλλά να μεγαλώσει αλλάζοντας με γοργό ρυθμό βαθμιαία, στο σωστό και με δικαιολογημένο αποδεικτικά το κάθε βήμα. Και δεν υπάρχει κανένα μαγικό ραβδί! Η όλη διαδικασία για την ολοκλήρωση της χρειάζεται χρόνο, χρόνια, πρέπει να σχεδιαστεί και να αρχίσει το γρηγορότερο. Για τα δέντρα και τους θάμνους τα φυτεμένα και φυτεμένους στα πεζοδρόμια ας μου επιτραπεί σε τούτη την φιλόξενη στήλη να εκθέσω προσεχώς την όποια πείρα μου με την πάλη μου μαζί τους. Και φυσικά η προθυμία μου για κάθε εποικοδομητική αντιπαράθεση δεδομένη. Ήδη έχω γράψει για τις ελιές μας. Ίσως και γι’ αυτές συμπληρωματικά να επανέλθω. Κανένα θέμα ποτέ δεν εξαντλείται. Το αμέσως επόμενο θα είναι για τα πεύκα μας. Μεγάλη η πείρα από την πρώτη παιδική μου ηλικία με πολλά παθήματα και τα απ’ αυτά μαθήματα. Και στο τέλος θα προτείνω λύσεις θέλω να πιστεύω εφικτές, ανοιχτές για γόνιμη συζήτηση, συμφωνίες και εφαρμογή. Για ένα πράγμα πάντως είμαι απόλυτα σίγουρος. Τα πράγματα θέλοντας και μη θα αλλάξουν, ίσως και επώδυνα! Το καλύτερο θα ήταν να τα αλλάξουμε εμείς έγκαιρα με γνώση, συντεταγμένα, βαθμιαία και σωστά με συγκεκριμένη στρατηγική στοχοπροσήλωση και έξυπνη τακτική, έτσι που τα Βριλήσσια μέσα σε δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια (μισή γενιά), να γίνουν πανελλήνιο υπόδειγμα για μίμηση, χωρίς μεγάλες θυσίες και έξοδα. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσσια.