του Γ. Α. Αγγελίδη

2η Συνεδρία Ασθε: (λαχανιασμένος πέφτει άτσαλα στο ντιβάνι). Γιατρέ χαίρεται. Ψυχο: (καθισμένος στο γραφείο του). Χαίρεται κύριε αργήσατε 8 λεπτά. Πληρώνετε τον χρόνο σας και τον πετάτε. Ασθε: (κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι). Ζητώ συγνώμη. Ψυχο: Από τον εαυτό σας να ζητήσετε συγνώμη. Πέστε μου, εκτός από το φανερό άγχος σας τι προετοιμάσατε για την σημερινή συνεδρία; Ασθε: (ξαπλώνει καλύτερα στο ντιβάνι σταυρώνοντας τα πόδια του). Γιατρέ μου σκέφτηκα όσα είπατε στη πρώτη συνεδρία και νομίζω πως μπερδεύτηκα καθώς μου είναι ακατανόητα τα συμπεράσματά σας. Πως είναι δυνατόν να θεραπευθώ αλλάζοντας τον τρόπο ζωής μου; Μα πρέπει να καταλάβετε πως εάν για κάτι είμαι υπερήφανος είναι το ιδεολογικό και πολιτικό μου επίπεδο χάρις στο οποίο χρωστάω την στελεχική μου θέση στο κόμμα. Ψυχο: Μα... το κόμμα σας διαλύεται όπως μου είπατε δεν σας λέει τίποτε αυτό; Ασθε: (ανοίγει τα χέρια ένδειξη απορίας). Μα... δεν ήρθα εδώ σε εσάς να λύσετε τα προβλήματα στο κόμμα ούτε και για την δική μου θέση απέναντι σε αυτά. Δηλαδή θέλω να πω πως εάν δεχτώ την έστω αρχική σας διαπίστωση ότι: «το πρόβλημά μου δεν είναι πολιτικό ή ότι μάλλον το πολιτικό πρόβλημα έπεται της ψυχοπαθολογικής καταστάσεώς μου» εκτός από τον ύπνο μου θα βασανίζομαι και ξύπνιος. Θα κλονιστεί το είναι μου. Ψυχο: (παρατηρεί επίμονα κάθε κίνησή του σαν να τον ακτινογραφεί). Αγαπητέ μου είναι φανερό ότι παίζετε σαν ένα παιδί δημιουργώντας έναν φανταστικό κόσμο που τον παίρνετε στα σοβαρά καθώς τον εφοδιάζετε με πολλές ιδέες και ψυχική ενέργεια ενώ ταυτόχρονα προσπαθείτε να τον ξεχωρίζετε από την πραγματικότητα. Η πραγματική λοιπόν «πραγματικότητα» με την διάλυση του κόμματός σας ίσως και με άλλες υποδείξεις που τις προσπερνάτε αδιάφορα, σας καλεί να αναλάβετε τις ευθύνες σας για το ότι μάλλον ξοδέψατε μεγάλο μέρος της ζωής σας στην υπόθεση «κόμμα». Αυτές οι «υποδείξεις» βγαίνουν στην επιφάνια μαζεμένες σας ερεθίζουν αφάνταστα και σας πανικοβάλλουν. Δεν θέλετε να το παραδεχτείτε και κρύβεστε πίσω από τις συνήθεις για εσάς κομματικές ιδεολογίες. Ασθε: (πετιέται από το ντιβάνι έξαλλος ακουμπώντας τα δυο χέρια στο γραφείο). Μα τι λέτε γιατρέ... αυτό δεν μου το έχει πει ο χειρότερος δεξιός μου εχθρός... με κόπους και θυσίες κατάφερα να εκφράζω πολιτικά προοδευτικές κοινωνικές τάξεις..., από την στελεχική μου θέση καθοδηγώ πάρα πολλούς συναγωνιστές μου που κινούνται με τα ίδια ιδανικά... κατάφερα να... Ψυχο: (τον διακόπτει με ένταση και αυστηρότητα στη φωνή κουνώντας του το δάκτυλο κοιτάζοντάς τον κατάματα). Αγαπητέ κύριε θα πρέπει να σας υπενθυμίσω πρώτον πως δεν ήρθατε τυχαία εδώ και δεύτερον πως αφού ξαπλώσατε στο ντιβάνι να είστε ειλικρινής γιατί αλλιώς πετάτε τα λεφτά σας. Αν ηρεμίσετε κατανοώντας την θέση σας και αν σας ενδιαφέρει θα μπορέσουμε από κοινού να αποδείξουμε πως τα ιδεολογικο - πολιτικά σας προβλήματά έπονται της ψυχοπαθολογικής σας καταστάσεως. Όλον αυτόν τον «κομματικό κόσμο» τον κρύβετε σαν θησαυρό στα εσώψυχά σας και κρύβεστε και εσείς μαζί του όπως ένα παιδί με τα παιχνίδια του γιατί προφανώς παίζετε ένα παιδικό παιχνίδι. Το αγνοείτε και γι’ αυτό υποφέρετε. Ασθε: (κάνοντας μια γκριμάτσα μεταξύ λύπης και πόνου καθώς κάνει δυο βήματα πίσω από το γραφείο εξακολουθώντας να τον κοιτάζει). Γιατρέ μου έχετε δίκιο. Με ειλικρίνεια σας λέω πως είμαι έτοιμος να σηκωθώ να φύγω και να μην ξαναπεράσω ούτε απ’ έξω. Όμως νιώθω περίεργα καθώς μια φωνή λέει μέσα μου να κάνω λίγη υπομονή να δω που το πάτε. Ψυχο: (επανερχόμενος στη γνωστή ήρεμη και σταθερή φωνή). Βρίσκω θετική την φωνή. Ξέρω πως σας γίνομαι κουραστικός αλλά τα παιδικά χρόνια μας καθορίζουν. Πρέπει να σκεφτείτε πως όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας ηλικιακά δύσκολα απαρνιόμαστε συνήθειες των παιδικών χρόνων ενώ ποιο εύκολα τις ανταλλάσουμε με κάτι άλλο. Κάθε παιδί καθώς περνά στην εφηβεία συνειδητοποιώντας τον κόσμο γύρω του αποφεύγει να στηριχτεί σε καταστάσεις της κοινωνικής ζωής που είναι εκ των πραγμάτων αντιφατικές σύνθετες δυσάρεστες. Αντικαθιστά το παιδικό παιχνίδι με μια φαντασίωση που στην περίπτωσή σας προσφέρεται μέσω της συγκεκριμένης σοβαροφανούς κομματικής ιδεολογίας σας... που ομολογώ πως αγνοώ. Ασθε: (αποδοκιμαστικά). Δηλαδή μου ξαναλέτε πως παίζω σαν παιδάκι. Ψυχο: Είναι ένα μεταβατικό στάδιο όλων μας προς την ενηλικίωση όχι βέβαια αρνητικό. Το αρνητικό επέρχεται όταν εξακολουθεί και στην ενηλικίωση. Για την επόμενη συνεδρία προτείνω να σκεφτείτε την πολυεπίπεδη σχέση μεταξύ ιδεολογικού παιχνιδιού και πραγματικότητας με σκοπό να επιτύχουμε μια νέα σχέση ισορροπίας. Ασθε: (μπροστά στην πόρτα εξόδου γυρνά και βλέπει τον Ψυχο κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι του ). Αυτά που λέτε είναι για εμένα ακατανόητα δεν πιστεύω να ξαναέλθω. Η πρώτη συνεδρία εδώ.