του Γιάννη Τσίχλα

Βιώνουμε γεγονότα που αποκαλύπτουν με πρωτοφανέρωτη καθαρότητα και σαφήνεια την ταξική φύση στυγνών εγκληματικών πολιτικών, σύμφυτων του συστήματος, μη αναστρέψιμων με τα σημερινά κινηματικά δεδομένα. Αριστερές ηγεσίες πιστεύουν συνειδητά πως μόνο οι κοινοβουλευτικές και οικονομικές συνθήκες καθορίζουν τις εξελίξεις, θεωρώντας τες ως εκ φύσεως αιώνιους νόμους και όχι ιστορικά κατασκευάσματα του καπιταλισμού που εκλείπουν μαζί του. Σκλάβοι των γεγονότων προσκυνούν αντί να καθορίζουν αυτοί την τακτική χρήση τους. Καταγγέλλοντας, αποκαλύπτοντας, προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη, αρκούνται σε αφηρημένη άρνηση ή γενική απόρριψη, με υπέρτατο σκοπό διεκδίκηση κυβερνητικών αντιπολιτευτικών και άλλων θεσμικών εναλλαγών. Οι πολίτες και οι αγωνιστές εξ αυτών πλέον δεν είναι συνυπεύθυνοι και αρμόδιοι γι’ αυτές τις πολιτικές, τόσο για την ύπαρξη και εφαρμογή τους, όσο και για την ανατροπή τους. Οι αριστερές μας ηγεσίες υπερίπτανται στην αιωρούμενη φούσκα τους, ψάχνοντας αρχηγούς προσφιλείς στην χυλοποιημένη μάζα των ψηφοφόρων. (θεωρώ θετικά τα εσωκομματικά τραγελαφικά που συμβαίνουν θρυμματίζουν την διακομματική βιτρίνα). Αναμένουν τα συγκεκριμένα γεγονότα να δείξουν την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουν, ταλαντευόμενοι σαν καλαμιές πότε δεξιά πότε αριστερά. Προφανές το διαζύγιο από το υπέρτατο όπλο μας την «Διαλεκτική» που πετούν στα σκουπίδια καθώς τους διαφεύγει ότι κάθε συγκεκριμένο είναι ακριβώς συγκεκριμένο διότι αποτελεί σύνθεση πολλών προσδιορισμών είναι δηλαδή ενότητα της πολλαπλότητας. Τραγικά γεγονότα, Τέμπη, πλημύρες, πυρκαγιές κλπ ενώ ενσκήπτουν με βία, ουδόλως μετακινούν καταστάσεις όσο το φιλανθρωπικό κίνημα ζητά μόνο δικαστική δικαίωση και αλλαγή κυβέρνησης. Αποδείχτηκε και εσχάτως (1989 – 2015) ότι τα αριστερά κόμματα, ποτισμένα ως το μεδούλι στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, χωρίς θεωρητικές και οργανωτικές υποδομές για τις ανατροπές που εξάγγελλαν, ανάμεναν την ωρίμανση των συνθηκών από τα γεγονότα που προκύπταν. Η κοινοβουλευτική επικράτηση ως τελικός στρατηγικός σκοπός δεν μπορούσε να δώσει διαφορετικά αποτελέσματα από ότι έδωσε, καθόσον μεγιστοποιούνταν τα πρόσκαιρα οφέλη που προσκόμισαν οι συμβιβαστικοί τακτικισμοί, μέχρι και συμμετοχή κομμουνιστών σε κυβερνήσεις. Το σύστημα ανέγγιχτο με σφοδρή αντεπίθεση πήρε πίσω με το παραπάνω ότι έχασε πρόσκαιρα και ενισχυμένο οικοδομεί παρόν και μέλλον με δικά του κίνητρα. Μετά από ήττα συνέπεια νίκης, ο αγώνας είναι απείρως δυσκολότερος με αγωνιστές σε άρνηση και αριστερές ηγεσίες σε υπαρξιακούς λαβύρινθους. Έχουμε πληρώσει ακριβά και με αίμα τέτοιες ήττες. Η ευνοημένη από τα γεγονότα αστική ιδεολογία επιβάλει στο κίνημα την μεταφυσική και οι αγωνιστές άοπλοι διαμορφώνουν «ψευδή συνείδηση» αρνούμενοι τον ηγετικό ρόλο ως συνειδητού υποκείμενου. Οι ψηφοθηρικοί ριζοσπαστισμοί δεν αφυπνίζουν συνειδήσεις. Η ουσία παραμένει θαμμένη κάτω από τσουνάμι αναλύσεων των γεγονότων που προτάσσονται σε βάρος των ιστορικών αιτιών και του ολικού νοήματος της ιστορίας - τα ειδικά σε βάρος του γενικού. Η διακομματική προπαγάνδα για προβλήματα της καθημερινότητας δεν λύνει το παραμικρό πρόβλημα, πόσο μάλλον να εμπνεύσει προοδευτικές λύσεις κινητοποιώντας τα αυξανόμενα προλεταριοποιημένα κοινωνικά στρώματα και την νεολαία πού φασιστοποιούνται. Εδώ παρεμβαίνουν δυναμικά οι οικονομικές, τεχνολογικές, μηντιακές, νομικές επιστήμες, που αλλοτριωμένες γίνονται πανάκεια με ιδεολογικό οδοστρωτήρα το: «δεν υπάρχει τίποτα κάτω από την επιφάνεια των γεγονότων ... όλα είναι επιφάνεια». Οι ακαδημαϊκού τύπου λύσεις των μεμονωμένων προβλημάτων και ο ρεαλισμός των αλγορίθμων ως μοχλοί κίνησης κάθε προόδου, υπερτερούν του πολιτικού προβληματισμού και κοινωνικού οραματισμού. Συμπάσχω ως μαθητής με την αγωνία της καθηγήτριάς μας Ιωάννας Τσιβάκου για την τύχη των φιλοσοφικών σπουδών στην πατρίδα της Διαλεκτικής... Συνυπάρχουν αφ’ ενός ο οικονομισμός των ρεαλιστικών πολιτικών που ξεκόβει κάθε στρατηγική προοπτική και όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία και αφ’ ετέρου ο σοσιαλίστικος ουτοπισμός που περιγράφει ηθικολογίστικα το ιδανικό μέλλον απόντων θεωριών και οργανωτικών μέτρων -κατά βάση ταξικών ανήθικων- που πρέπει να παρθούν για το πώς, με τι τρόπο αυτό θα έρθει. Τα δύο άκρα απέτυχαν για να ωριμάσει το επίπεδο των αγώνων όπου το εξανθρωπισμένο ιδεατό μέλλον είναι στρατηγικός σκοπός εκσυγχρονισμένου κινήματος με ιδεολογικές - κινηματικές αξίες, που εμπνέουν προοπτική στους παρόντες αγώνες για τα άμεσα οξυμένα προβλήματα. Ας φέρουμε το μέλλον πιο κοντά στο παρόν και το παρόν πιο κοντά στο μέλλον που μας ανήκει. Η διαλεκτική σκέψη φωτίζοντας τα σκοτάδια της αστικής ιδεολογίας αναλύει και συνθέτει επίκαιρα συμπεράσματα ανατρεπτικά της σημερινής κατάστασης πραγμάτων πρωτίστως εντός του αριστερού κινήματος. Όσα κόμματα αυτοπροσδιορίζονται επαναστατικά ριζοσπαστικά σοσιαλιστικά - ως έχουν κάθε δικαίωμα -ας το αποδείξουν επί των πραγμάτων. Ενώ οι εξελίξεις ωριμάζουν προϋποθέσεις ανατροπών, θεωρώ δεδομένα τα επιχειρήματα που αναλύουν πρόσθετες δυσκολίες λόγω των «γεγονότων». Ο Γιάννης Τσίχλας είναι μέλος της ΔΡΑΣΗΣ ΦΩΤΟ EUROKINISSI