Αποσπάσµατα από συνέντευξη του Olivier Delorme στην Γαλλική Eπιθεώρηση Γεωπολιτικής Conflits

Δημοσιεύουμε και πάλι, (πρώτη φορά στα Ελληνικά), άρθρο του Γάλλου φιλέλληνα ιστορικού Olivier Delorme σε απόδοση του Σταύρου Λάβδα. Πρόκειται για αποσπάσματα από συνέντευξη του συγγραφέα στη Γαλλική Eπιθεώρηση Γεωπολιτικής Conflits, δημοσιευμένη στις 22 Ιουνίου 2020. Αν και τα περισσότερα από τα γεγονότα είναι γνωστά στο Ελληνικό κοινό, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το πώς αυτά αναλύονται και «εισπράττονται» από τον Delorme και το πώς συζητούνται και παρουσιάζονται στην γαλλική κοινή γνώμη. Eδώ και κάποια χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραµµή µιας µεταναστευτικής κρίσης που χτυπά την Ευρώπη. Ποια είναι η άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη για το θέµα; ....... Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει µια νεοφιλελεύθερη, φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά, αφοσιωµένη στην παγκοσµιοποίηση και έχει επανειληµµένα εµφανιστεί ως υποστηρικτής µιας πολυπολιτισµικής κοινωνίας. Τηρουµένων των αναλογίων, θα µπορούσε κάποιος να πει ότι είναι κάτι σαν Eλληνας Ρέντζι ή Μακρόν. Η αρχική του θέση λοιπόν, τόσο στο µεταναστευτικό ζήτηµα, όσο και σε όλα τα άλλα, ήταν να αποφύγει τις τριβές µε τους Ευρωπαίους εταίρους και να είναι «καλός µαθητής», προκειµένου να «κερδίσει την εµπιστοσύνη» της Γερµανίας και να επιτύχει χαλάρωση του δηµοσιονοµικού ζουρλοµανδύα που έχει επιβάλλει στη χώρα η Ε.Ε., ώστε να µπορέσει να εφαρµόσει κάποιες φορολογικές περικοπές που υποτίθεται ότι θα τονώσουν την οικονοµία. Εάν, για να πετύχει κάτι τέτοιο, ήταν απαραίτητο να δεχτεί αδιαµαρτύρητα τις ροές των µεταναστών που συντηρεί ο Ερντογάν- αποφεύγοντας να ζητήσει την επαναδιαπραγµάτευση των άνισων όρων της συµφωνίας του Δουβλίνου που µεταφέρουν όλο τον όγκο των µεταναστευτικών ροών προς τα νότια σύνορα της ΕΕ και τις χώρες που τα αποτελούν- ήταν έτοιµος να το κάνει. Για τον Ερντογάν, αυτός ο εκβιασµός είναι απαραίτητος για να εξασφαλίσει τα χρήµατα που του επιτρέπουν να παραµείνει στην εξουσία τροφοδοτώντας την πελατειακή µηχανή του ισλαµιστικού κόµµατος ΑΚΡ, παρά τη σοβαρή ύφεση (από τα τέλη του 2018) και την απειλητική άνοδο της αντιπολίτευσης στις δηµοτικές εκλογές του Μαρτίου 2019. Επιπρόσθετα, η Ντόρα Μπακογιάννη, αδελφή του Κυριάκου, πρώην υπουργός Εξωτερικών, δεν δίστασε το φθινόπωρο να δείξει την εγγύτητά της µε τον Τούρκο πρόεδρο και να ζητήσει µια «ειδική σχέση» µε την Τουρκία. Όμως στα τέλη Φεβρουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση αντιµετώπισε µια εξέγερση στη Λέσβο και σε άλλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τους κύριους τόπους άφιξης µεταναστών που στέλνει η κυβέρνηση της Άγκυρας. Είναι παράλογο να συνεχίσουµε να µιλάµε για πρόσφυγες. Αυτοί που δικαιούνται αυτό το καθεστώς είναι τώρα µόνο µια µικρή µειονότητα. Η πραγµατικότητα που αρνούνται να δουν, τόσες πολλές «ευαίσθητες ψυχές» του γαλλικού Τύπου και πολλές από τις ΜΚΟ, µε αποτέλεσµα να γίνονται αρωγοί του ισλαµο-επεκτατικού προγράµµατος του Ερντογάν, είναι ότι µε την άρση της απαίτησης των θεωρήσεων εισόδου (visas) στο τουρκικό έδαφος για τους υπηκόους 70 χωρών, που πολλές από αυτές είναι χώρες µετανάστευσης, το τουρκικό ισλαµικό καθεστώς έχει κατασκευάσει τα τελευταία δέκα χρόνια αυτό που ο πρώην πρεσβευτής της Τυνησίας Mezri Haddad αποκαλεί «ανθρωποαγωγό», τον οποίο χρησιµοποιεί κυνικά για να εκβιάσει την ΕΕ. Είτε για να επιτύχει ευκολότερες συνθήκες κυκλοφορίας των Τούρκων στην Ένωση· είτε, όπως το 2015 και το 2016, για να πάρει 3 και 6 δισεκατοµµύρια ευρώ αντίστοιχα που δόθηκαν από την καγκελάριο Merkel (και πληρώθηκαν από τους ευρωπαίους φορολογούµενους), προκειµένου να τεθεί τέλος στις ροές που προκλήθηκαν από τις ανεύθυνες δηλώσεις της· είτε όπως τον περασµένο χειµώνα για να εκβιάσει την υποστήριξή της ΕΕ στις ιµπεριαλιστικές επιχειρήσεις της Συρίας, όπου ο τουρκικός στρατός έχει αναδιοργανώσει και χρησιµοποιεί σαν βοηθητικές δυνάµεις τα αποµεινάρια του Isis και της Αλ Κάιντα. Καθώς η ροή των µεταναστών που χειραγωγείται από την Άγκυρα άρχισε να αυξάνεται και πάλι στις αρχές του 2020, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποβίβασε υλικά και εξοπλισµό στη Λέσβο για να κατασκευάσει άλλα έξι προσφυγικά στρατόπεδα. Αλλά σε αυτό το νησί µε την ισχυρή αριστερή παράδοση, οι αλιείς του οποίου είχαν προταθεί ακόµα και για το Βραβείο Νόµπελ Ειρήνης λόγω της υποδειγµατικής υποδοχής των πραγµατικών προσφύγων, σε µια εποχή που ο εµφύλιος πόλεµος µαινόταν στη Συρία (όταν το τουρκικό ισλαµιστικό καθεστώς υποστήριζε τον Isis ξεπλένοντας πετρέλαιο και χτυπώντας τους Κούρδους), ο πληθυσµός δεν µπορεί πλέον να σηκώσει στους ώµους του τις σωρευτικές συνέπειες της εξαθλίωσης που προέκυψε από δέκα χρόνια αποπληθωρισµού, το αίσθηµα της αδυναµίας απέναντι στην αδιάλειπτη ροή, την επιθετική συµπεριφορά, τις εκτροπές και τις απειλές ορισµένων µεταναστών µε ισλαµιστικές πεποιθήσεις, την καταβύθιση της τουριστικής δραστηριότητας στο νησί, καθώς και την "αποικιακή" συµπεριφορά των ΜΚΟ και ορισµένων δυτικών δηµοσιογράφων, που σπεύδουν να καταδικάσουν τον τοπικό πληθυσµό, ένα πληθυσµό στα όρια της ανοχής. Αυτή τη φορά, ωστόσο, αυτός ο πληθυσµός αρνήθηκε να υποκύψει - ακόµη και µπροστά στη δυσανάλογη βία που υπέστη από τα ΜΑΤ. Σε τέτοιο βαθµό που µετά από λίγες ηµέρες, οι άνδρες των ΜΑΤ, παρενοχλούµενοι µέρα και νύχτα, αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις όπου και πολιορκήθηκαν, ένας από αυτούς τραυµατίστηκε από σκάγια, ενώ υπήρχαν και κάποια λιγότερο παραδοσιακά όπλα µέσα στο πλήθος. Για τον Μητσοτάκη, η κατάσταση έγινε ακόµη πιο επικίνδυνη όταν οι εκλεγµένοι εκπρόσωποι του κόµµατός του, σε αυτό το νησί αλλά και σε άλλα, συντάχθηκαν µε τον πληθυσµό: αν η πλειοψηφία του πρωθυπουργού είναι οκτώ ψήφοι στο Κοινοβούλιο, επτά µέλη του κόµµατός του προέρχονται από τα νησιά που συνορεύουν µε την Τουρκία. Στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός αποφάσισε να οπισθοχωρήσει: τα ΜΑΤ έφυγαν από τη Λέσβο υπό τις ιαχές του πλήθους, τα υλικά και τα µηχανήµατα επίσης, το ίδιο και κάποιες ΜΚΟ. Συγχρόνως σε άλλα µέρη της χώρας η µετεγκατάσταση των µεταναστών γίνεται όλο και πιο δύσκολα απαιτώντας οχήµατα χωρίς σήµανση και ανάπτυξη αστυνοµικών, ακόµη και στρατιωτικών δυνάµεων. Στην πραγµατικότητα, οι κανόνες Σένγκεν που καθιστούν την Ελλάδα έναν κιούρτο (1) για µετανάστες αφού δεν έχει σύνορα µε άλλα κράτη αυτής της ζώνης και ο εγωισµός των ευρωπαϊκών κρατών που αρνούνται να αναλάβουν το µερίδιο του βάρους τους, καθώς και να µιλήσουν στο τουρκικό ισλαµιστικό καθεστώς τη µόνη γλώσσα που λαµβάνει υπόψη, αυτή της ισχύος και των κυρώσεων, δηµιουργούν στην Ελλάδα µια ανυπόφορη κατάσταση. Και όποια και αν είναι η προσωπική του άποψη για το θέµα, µετά την «εξέγερση της Λέσβου», ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι δεν µπορεί να συνεχίσει να αφήνει τον ανθρωποαγωγό του Ερντογάν να ρέει στο ελληνικό έδαφος. Παράλληλα ο Ερντογάν ζητά από την Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορα της και προκαλεί εξοµοιώνοντας τους Έλληνες συνοριοφύλακες µε Ναζί. Πως αντέδρασαν οι Έλληνες σε αυτό; Στην πραγµατικότητα το τουρκικό καθεστώς είναι µια εξουσία φατριών, όλο και πιο αυταρχική, µεγαλοµανής και διεφθαρµένη. Την τελευταία δεκαετία, αυτή η εξουσία συντηρείται µόνο από τη βίαιη καταστολή όλων των αντιπάλων, τη συστηµατική εκλογική απάτη και µια ισλαµική πελατεία που χρηµατοδοτείτε εν µέρει από τον ευρωπαίο φορολογούµενο: τα δισεκατοµµύρια που διέθεσε η ΕΕ για την επίτευξη της τελωνειακής ένωσης και της προ ενταξιακής πολιτικής χρησιµοποιούνται εν µέρει για τη χρηµατοδότηση µεγάλων έργων αµφίβολης ή µηδενικής χρησιµότητας. για τα οποία το καθεστώς απαιτεί από τις εταιρείες -µε αντάλλαγµα συµβάσεις- προµήθειες που πλουτίζουν τη φατρία Ερντογάν και τροφοδοτούν τα ταµεία ισλαµιστικών ΜΚΟ που κινούνται γύρω από το κόµµα AKP. Αλλά αυτή η δεσποτική δύναµη βρίσκεται τώρα αντιµέτωπη µε µεγάλες δυσκολίες: οι µετεγκαταστάσεις της δεκαετίας του 2000, που συνέβαλαν στην αρχική οικονοµική της επιτυχία, έχουν σταµατήσει, η διαφθορά βασιλεύει παντού, το νόµισµα έχει καταρρεύσει ως αποτέλεσµα επιθέσεων κυρίως από τις Ηνωµένες Πολιτείες, η οικονοµία δεν έχει ανακάµψει µετά την παγκόσµια κρίση και βρίσκεται σε ύφεση από τα τέλη του 2018, και η υγειονοµική κρίση, την οποία το καθεστώς διαχειρίστηκε µε τόσο ακατανόητο και αυταρχικό τρόπο θα κάνει τα πράγµατα ακόµα χειρότερα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι εξωτερικές περιπέτειες είναι, για το καθεστώς, η αναγκαία διέξοδος στις εσωτερικές δυσκολίες του. Στη Συρία, ο Ερντογάν πήγε να φάει το κρέας και οι Ρώσοι του άφησαν τα κόκαλα: Και για αυτά χρειάστηκε να πάρει το δρόµο για την Κανόσα(2), µε έναν µάλλον ταπεινωτικό τρόπο. Βρέθηκε να περιµένει για ώρα σε µια άδεια αίθουσα του Κρεµλίνου διακοσµηµένη µε ένα πορτρέτο της Μεγάλης Αικατερίνης, που άρπαξε την Κριµαία από τον σουλτάνο, και ένα εκκρεµές που θυµίζει τον ρωσοτουρκικό πόλεµο του 1877-1878 που έφερε τον στρατό του Αλεξάνδρου Β' στις πύλες της Κωνσταντινούπολης. Στη συνέχεια στράφηκε στη Λιβύη όπου µετέφερε όπλα, στρατιωτικούς συµβούλους και ισλαµιστές τροµοκράτες εισαγόµενους από τη Συρία, παρά το διεθνές εµπάργκο. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δει κανείς και το ελληνοτουρκικό επεισόδιο στα τέλη Φεβρουαρίου και στις αρχές Μαρτίου. Η τουρκική κυβέρνηση συγκέντρωσε χιλιάδες µετανάστες, οι οποίοι έφθασαν στην Τουρκία µέσω του ανθρωποαγωγού και η αστυνοµία µετέφερε µε κυβερνητικά ναυλωµένα λεωφορεία σε τουρκικό θύλακα στην όχθη του ποταµού Έβρου, ο οποίος σηµατοδοτεί τα σύνορα µεταξύ των δύο χωρών, καθώς και σε χώρους επιβίβασης όπου περίµεναν σκάφη του στρατού και διακινητές πληρωµένοι από το καθεστώς. Για την κυβέρνηση της Αθήνας, αυτή ήταν µια µεγάλη πρόκληση στην οποία ανταποκρίθηκε δίνοντας αυστηρές εντολές και αναστέλλοντας προσωρινά την άσκηση του δικαιώµατος ασύλου. Στα χερσαία σύνορα, οι µετανάστες υποστηρίχθηκαν από τον τουρκικό στρατό, ο οποίος τους παρείχε βοµβίδες δακρυγόνων, ενώ επιχειρήθηκε η παραβίαση τον φράχτη που είχαν εγκαταστήσει οι Έλληνες σε αυτή την ιδιαίτερα ευάλωτη τοποθεσία στα σύνορά τους µε χρήση βαρέων µηχανηµάτων δοµικών έργων. Στη θάλασσα, η τουρκική ακτοφυλακή, µέρος του εξοπλισµού της οποίας αγοράστηκε µε επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνόδευσε σκάφη διακινητών γεµάτα µετανάστες στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Και φυσικά, τόσο οι ευαίσθητες ψυχές του γαλλικού Τύπου, που καθόλου δεν έχουν ενδιαφερθεί για την τύχη που η ΕΕ επιφύλαξε στους Έλληνες τα τελευταία δέκα χρόνια, όσο και οι ΜΚΟ, έγιναν φερέφωνα της τουρκικής προπαγάνδας µε την ευρεία µετάδοση σκηνοθετηµένων και ψεύτικων εικόνων αντάξιων αυτών της Timisoara και του Raçak. Στην Ελλάδα, φυσικά, αυτή η προπαγάνδα δεν είχε αντίκτυπο και η µεγάλη πλειοψηφία του πληθυσµού ενέκρινε τη στάση της κυβέρνησης. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ ζήτησαν να επιτραπεί η είσοδος σε αυτούς τους µετανάστες - κάτι που δεν βοήθησε στην αναζωογόνηση της δηµοτικότητάς τους. Όσο για τον ελληνικό πληθυσµό των συνόρων, αυτός υποστήριξε τους συνοριοφύλακες και τις στρατιωτικές µονάδες, ενώ εθελοντές ήρθαν από διάφορα µέρη της χώρας, συµπεριλαµβανοµένης της Κρήτης, για να τους ενισχύσουν. Τέλος, µε την έναρξη της υγειονοµικής κρίσης, ο Ερντογάν διέταξε την αποµάκρυνση κατά τη διάρκεια της νύχτας των µεταναστών -«µικρών στρατιωτών» που είχε ρίξει στα ελληνικά σύνορα και για πρώτη φορά οι αξιωµατούχοι της ΕΕ δεν ντρόπιασαν τον εαυτό τους και αρνήθηκαν να πληρώσουν τον µαέστρο. Αλλά ένα επεισόδιο του ίδιου τύπου µπορεί να συµβεί ξανά ανά πάσα στιγµή. (1) Κιούρτος, κοφινέλο: Αλιευτικό εργαλείο- κοφίνι που βυθίζεται στη θάλασσα και επιτρέπει την είσοδο, αλλά όχι την έξοδο, ψαριών σε αυτό. (2) Το 1076, µετά από διαµάχη, ο Πάπας αφόρισε τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωµαικής Αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας, που δεν ήταν πια "ελέω Θεού", κινδύνευε να χάσει τον θρόνο του. Έτσι στις αρχές του 1077 αποφάσισε να πάει να συναντήσει τον Πάπα -που ξεχειµώνιαζε στο κάστρο µιας κόµησας, πολύ, πολύ καλής του φίλης, στην µικρή ιταλική πόλη Κανόσα- και ξεκίνησε µια δυσκολότατη πορεία µέσα από σχεδόν αδιάβατα περάσµατα των Αλπεων - φοβόταν να ακολουθήσει τους γνωστούς δρόµους. Έφτασε τελικά στην Κανόσα όπου ο Πάπας τον άφησε να περιµένει µέσα στο χιόνι µπρος από την πύλη του κάστρου τρία µερόνυχτα µε ένα πουκάµισο και µε γυµνά πόδια, µέχρι να τον δεχτεί. Πηγή: https://www.revueconflits.com Απόδοση: Σ. Λάβδας Ο Olivier Delorme είναι ιστορικός και συγγραφέας. Σπούδασε αρχαιολογία, δίδαξε ιστορία στην Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστηµών στο Παρίσι, για να ασχοληθεί τελικά αποκλειστικά µε τη συγγραφή. Γνωστότερο έργο του είναι η τρίτοµη «Ιστορία της Ελλάδας και των Βαλκανίων από τον 5ο αιώνα µέχρι σήµερα». Ζει στο Παρίσι και στη Νίσυρο και θεωρείται στην πατρίδα του γνώστης των ελληνικών ζητηµάτων. Στην ιστοσελίδα μας έχουν δημοσιευθεί και άλλα άρθρα του (σε απόδοση Στ. Λάβδα), μεταξύ των οποίων µια ανάλυση για την κατάσταση στην Ελλάδα (γραμμένο το 2017), που επιγράφεται: «Το Τριπλό Ελληνικό Αδιέξοδο» και χωρίζεται σε τρία µέρη: 1. Το Οικονοµικό Αδιέξοδο. 2. Το Γεωπολιτικό Αδιέξοδο και 3. Το Πολιτικό Αδιέξοδο. Τα δυο τελευταία αναζητείστε τα στη στήλη «Άρθρα» της ιστοσελίδας μας. Ο Σταύρος Λάβδας είναι μηχανικός, με σπουδές στα χρηματοοικονομικά και πολυετή εμπειρία στις διεθνείς αγορές χρήματος. Εισηγητής σε συζήτηση στο στέκι της «Δράσης» τον Νοέμβριο του 2016 με θέμα «Η Κρίση του 2008 (όσο πιο απλά γίνεται)» και τον Ιούνιο του 2017 με θέμα «Ελλάδα και Χρέος».